MAURO SILVA

Estamos falando dun dos mellores brasileiros que xogaron na nosa liga, todo un exemplo de profesionalidade, traballo e bo facer. É unha das estrelas principais do Deportivo da Coruña que maravillou a España nos 90 (o SuperDepor) e por riba, pertencente a unha xeneración de xogadores brasileiros que culminaron a sua carreira coa consecución do Mundial 94. Bueno, non me alargo máis. Hoxe toca falar de Mauro Silva.

¿Quén era?: Un mediocampista brasileiro dos 90 e principios desta década.

¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos pilares do SuperDepor, un dos máis queridos pola afección e por ser campión do mundo en 1994 con Brasil.

¿Qué foi del?: Retirouse en 2005, nas filas do Depor. Estudiou un máster de formación executiva e creou unha empresa, con sede en Sao Paulo (onde vive agora), que se chama Mauro Silva Sports&Business Plan. Toca o campo da construcción e a través dela, Silva asesora a promotores, especialmente galegos, para que invirtan en Brasil. Ademáis, Silva é broker na Bolsa brasileira.

¿Sabías qué...?: Pasou 13 anos na Coruña. O seu fillo maior naceu na cidade galega.
- Retirouse con outro histórico do Depor, o eterno capitán Fran. Foron homenaxeados no mesmo partido. Chegou a Galicia con Bebeto.
- Levou sempre o dorsal 6.
- Se Bebeto representaba o futbolista brasileiro caprichoso pero máxico e fantasioso, Mauro representaba o brasileiro serio, traballador e comprometido. Naquela época, oíase ese chiste tan malo de "Bebeto canta e Mauro... Silva".
- A sua capacidade goleadora non era, dende logo, a sua especialidade (tampouco o seu cometido). En 369 partidos en Primeira, so meteu un gol. Na seleçao non chegou a estrearse (xogou 59 partidos).
- Na Coruña comercializanse camisetas co lema "Eu vin o gol de Mauro Silva", considerándoo como algo histórico. Ese gol meteuno o brasileiro en 1994, ante o Valencia.
- Actualmente, comparase o mediocampista do Vilarreal Marcos Senna con Silva.
- Recorda con especial cariño o 4-0 que o Depor lle meteu o Milan nun partido de Liga de Campions.
- Gañou co Depor tantos títulos como marcaba o seu dorsal.

Biografía, palmarés, estatísticas: Mauro da Silva Gomes naceu o 12 de xaneiro de 1968 en Sao Bernardo do Campo, Brasil. Comezou a xogar no Guaraní FC, entre 1988 e 1990. Ata 1992 xogou no Bragantino. Dende o 92 e ata a sua retirada, en 2005, xogou no Depor. No seu palmarés a nivel de clube destaca unha Liga, duas Copas do Rei e tres Supercopas de España. Coa canarinha logrou o Mundial do 94 e a Copa América do 97.

PD: É considerado xunto a Guardiola, Redondo, Laudrup e Xavi como un dos 5 mellores centrocampistas da historía da Liga.

Ó pouco tempo de chegar á Coruña, dous ou tres anos despois, a Lazio puxo sobre a mesa de Lendoiro a clausula de rescisión. Uns mil millons de pesetas daquela (ano 93-94). Mauro non quixo irse.

É curioso comprobar como o fútbol brasileiro acostuma a dar dous tipos de xogadores de características complementamente diferentes. Por un lado, tipos ofensivos, eléctricos, rápidos, repletos de calidade, desordeados, anárquicos e con certa tendencia a dispersión fora do campo -vexase Ronaldinho, Ronaldo, Romario, Robinho...- e por outro, xogadores marciais, pesados, con personalidade e dominio táctico, e discretos como personaxes públicos -vexase Mauro Silva, Mazinho, Dunga, Emerson, Kaká...

PANENKA

Poucos xogadores se fixeron tan famosos por unha sola xogada como o protagonista de hoxe. Foi, ademáis, o momento cumbre dunha Eurocopa, a de Iugoslavia 76. É Antonin Panenka. Sí, o do penalti.

¿Quén era?: Un xogador checo das décadas dos 60, 70 e 80.

¿Por qué se lle recorda?: Polo que aconteceu o 20 de xuño de 1976: Pequeno Maracaná de Belgrado (Iugoslavia). Alemaña e Checoslovaquia xogan a final da Eurocopa. Un gol do alemán Hölzenbein (o 2-2) leva o partido a prórroga e os penaltis. Todos converten os seus tiros ata que o teutón Uli Hoeness manda o seu lanzamento as nubes. O resultado na tanda é 4-3 para os checoslovacos e chega o turno de Antonin Panenka, centrocampìsta ofensivo do Bohemians de Praga. Enfronte, Sepp Maier, o mellor porteiro do momento. Panenka consegue enganar a Maier, que se tira a sua esquerda, pero o tiro do checo é extrano... coa punteira do seu pe dereito eleva en vaselina o balón que se cola mansamente no centro da portería alemá. Gol. 5-3. Checoslovaquia é campiona de Europa. Panenka entra na historia.

¿Qué foi del?: Trala sua retirada, e na actualidade, Antonin Panenka é o presidente do que fora o seu equipo de sempre, o Bohemians de Praga, na segunda división checa.

¿Sabías qué...?: Retirouse os 45 anos, en 1993, nas filas do Kleinwiesendorf austríaco.
- Un periodista francés calificou a Panenka, tras ese penalti, como "un poeta".
- Zinedine Zidane lanzou un penalti, na final do último Mundial de Fútbol, máis ou menos como Panenka. Foi o 1-0... o que pasou logo xa o sabedes.
- Algunhas fontes din que Panenka practicara este tipo de lanzamentos co porteiro checo Viktor.
- O ex deportivista Djalminha o Real Madrid, Riquelme con Arxentina na Copa América do ano pasado, o portugués Helder Postiga a Inglaterra na Eurocopa de 2004, o italiano Totti a Holanda na de 2000 ou o ucraniano Milevsky no último Mundial, a Suiza, son outros dos xogadores que lanzaron un penalti 'ó Panenka'.

Biografía, palmarés, estatísticas: Antonin Panenka naceu un 2 de decembro de 1948 en Praga, Checoslovaquia (hoxe República Checa). Entre 1967 e 1981 xogou no Bohemians da sua cidade natal. Logo xogou no Rapid de Viena austríaco ata 1985 e tras iso pasou por diferentes equipos daquel país como o St. Pölten, o Slovak Viena, o Hohenau e o xa citado Kleinwiesendorf. Coa sua selección xogou 59 partidos e meteu 17 goles. Gañou duas ligas en Austria e unha copa. Tamén foi subcampeón da Recopa co Rapid.

FRANCESCOLI

O protagonista deste post é, sen dubida, un dos mellores xogadores sudamericanos da historia. Un superclase dos que fai tempo que non se ven. É o uruguaio Enzo Francescoli.

¿Quén era?: Un mediapunta uruguaio das décadas dos 80 e os 90.

¿Por qué se lle recorda?: Por ser o auténtico líder do River Plate arxentino, o santo e seña da selección charrúa, coa que gañou tres Copas de América.

¿Qué foi del?: Tras retirarse no 1997, Francescoli é vicepresidente das empresas Tenfield e Gol TV. A primeira delas é unha compañía de organización de eventos deportivos. Teñen os dereitos das retransmisions do fútbol uruguaio. A segunda é un canle de televisión que retransmite nos Estados Unidos 24 horas de fútbol.

¿Sabías qué...?: Francescoli xogou no Olympique de Marsella na tempada 89/90. Un ilustre marsellés, Zinedine Zidane, chamou o seu fillo Enzo en honor do uruguaio.
- É máis coñecido como O Príncipe.
- Destaca o seu enorme parecido físico co dianteiro arxentino agora do Inter de Milán, Diego Milito.
- Hincha de Peñarol de Montevideo, nunca xogou no equipo aurinegro. Fixo unha proba pero foi rexeitado por ser demasiado delgado.
- Este ano foi elexido como máximo ídolo de toda a historia de River Plate.
- Como o seu apelido indica, é de orixe italiano.

- O día do seu homenaxe-despedida (o 1 de agosto de 1999), xuntou a 60.000 enfervorizados fans no Monumental de River. Co equipo da Banda Sangre xogaban naquel enton os vellos coñecidos Aimar e Ayala, o ex-merengue Saviola e o ex culé e ex murcianista Bonano. Enfronte estaba o Peñarol, no que xogaba o ex deportivista Walter Pandiani. Nese partido, saltaron o campo os fillos de Francescoli, de 10 e 12 anos. O maior meteu o último gol do partido, o 4-0.
- Os hinchas de River cantaban na sua honra esta canción: "...veni, veni, canta conmigo, que un amigo vas a encontrar que de la mano, del Uruguayo, todos la vuelta vamos a dar...veni, veni, canta conmigo, que un amigo vas a encontrar que de la mano, del Uruguayo, todos la vuelta vamos a dar...!".

- No fútbol arxentino, 'Dar la vuelta' é sinónimo de ser campión.
- O equipo que máis o sufriu en Arxentina foi San Lorenzo de Almagro, que recibiu 10 goles do Príncipe. Boca recibiu a metade.

Biografía, palmarés, estatísticas: Enzo Francescoli Uriarte naceu o 12 de novembro de 1961 en Montevideo, Uruguai. Debutou en 1980 nas filas do Montevideo Wanderers, onde xogou dous anos. Foi cando iniciou a sua primeira época nos Millonarios (así se coñece a River Plate), bastante exitosa. Logo, en 1986, fichou polo lexendario Racing de París (equipo que agora se adica o fútbol amateur). Pasou dous anos bastante tristes alí e un máis, na tempada 89/90, no Olympique de Marsella. De Francia saltou a Italia, onde xogou no Cagliari tres anos e un no Torino. E por fin regresou a River no 94, onde xogou os seus últimos tres anos. Coa selección xogou 72 partidos e meteu 15 goles. O seu palmarés recolle unha liga arxentina, tres Aperturas e un Clausura e unha liga francesa. Ademáis, gañou tres Copas de América con Uruguai, unha Copa Libertadores e unha Supercopa Americana.