TAFFAREL

É curioso que sendo Brasil, probablemente, a maior potencia futbolística de todos os tempos, nunca tivera grandes porteiros. Quizá sexa precisamente por iso, porque como son tan bos cos pes, ningún neno brasileiro quere ser porteiro (que debe ser un rollo mentras podes facer regates, bicicletas e "folhas secas"). A pesar de todo, Brasil tivo un par ou tres de gardametas medianamente regulares e un deles é o protagonista de hoxe. Durante moitisimos anos foi o titular da canarinha. Os que sodes máis ou menos da miña quinta coincidiredes comigo en dicir que o meta de hoxe é o primeiro porteiro brasileiro que recordades. Vouvos a falar de Claudio Taffarel.

¿Quén era?: Un porteiro brasileiro dos 80 e os 90.

¿Por qué se lle recorda?: Por ser o porteiro titular da selección brasileira durante moitos anos, incluindo no Mundial de Estados Unidos do 94, que Brasil gañou.

¿Qué foi del?: Retirouse nas filas do Parma italiano en 2003. Na actualidade é axente de futbolistas en Brasil.

¿Sabías qué...?: Nada máis retirarse tivo unha pequena experiencia como entrenador axudante de Gheorghe Hagi no Galatasaray, equipo no que ambos xogaron.
- É de oríxe italiano e alemán.
- Foi un dos mellores xogadores de Brasil no Mundial de Francia 98, aínda que encaixara tres goles na final ante Francia.

- Foi elixido mellor xogador da final da UEFA de 2000, na que o Galatasaray venceu o Arsenal.
- O pasado mes de xaneiro foi elixido como décimo mellor porteiro da historia (elixiuno a Federación Internacional de Historia e Estatística do Fútbol). É o mellor brasileiro clasificado.
- É o porteiro brasileiro que máis partidos xogou coa Seleçao, 101. Ademáis é o terceiro xogador que máis internacionalidades ten coa canarinha, so por detrás de Cafú e Roberto Carlos.
- Foi, en 1990, o primeiro porteiro estranxeiro en fichar por un equipo italiano (según a Gazzetta dello Sport, aínda que me extraña), o Parma.
- O seu fichaxe polo equipo parmesano formaba parte dunha estratexia comercial da empresa láctea Parmalat, que quería extenderse por Suramérica. De feito, no momento no que Taffarel se convertiu en meta do Parma, convertiuse tamén na imaxe de Parmalat en Brasil.
- Parou un penalti na tanda da final de USA 94 o italiano Massaro.
- Na sua segunda etapa no Parma quentou banquiño (tiña o francés Sebastien Frei por diante).

Biografía, palmarés, estatísticas: Claudio André Mergen Taffarel naceu en Santa Rosa (Río Grande do Sul), Brasil, o 8 de maio de 1966. O seu primeiro equipo foi o Internacional de Porto Alegre, onde xogou entre 1985 e 1990. Ese ano foise o Parma italiano, onde permaneceu ata 1993. Seguiu en Italia para xogar na Reggiana un ano máis. Regresou a Brasil en 1994 para xogar no Atlético Mineiro. Retornou a Europa en 1998 para xogar no Galatasaray turco ata 2001, tralo que regresou o Parma para retirarse en 2003. Coa selección xogou 101 partidos, como vos dixen. O seu palmarés é excelente: Ten duas Copas de Italia e unha UEFA co Parma; duas ligas, duas copas turcas, unha UEFA e unha Supercopa de Europa co Galatasaray e a nivel de selección, un Mundial (94) e unha Copa América. Ademáis, gañou unha plata en Seúl 88 coa selección olímpica brasileira.

PD: Taffarel foi o primeiro porteiro estranxeiro en xogar a liga italiana, pero sinceramente a mín non me sorprende. Hai que ter en conta que enton non existía a lei Bossman e era moi raro que se gastara unha plaza de estranxeiro no porteiro. Ravelli por exemplo, o sueco, era un bo porteiro que so saliu de Suecia máis que para xubilarse en EEUU. Se porteiros como Ravelli ou Preudd'Home xogaran agora evidentemente non durarian nin dous anos nos seus países.

Cando xa era un xogador consolidado, saiu outro porteiro en Brasil moito mellor ca este, que efectivamente, era do monton. O problema deste chaval era que en Brasil os porteiros teñenos pouco menos que menospreciados, e enriba tiña a losa de ser fillo de O Rey. Era Edinho, e seu pai, o gran Pele, chegou a renegar del. Simplemente non lle cabía na cabeza ter un fillo porteiro.

MAZINHO

Se houbera unha clasificación de grandes futbolistas brasileiros que xogaron na nosa liga, o que vos traio hoxe estaría, seguro, entre os 10 primeiros. É ese tipo de xogador de enorme técnica, de traballo constante, de visión de xogo enorme e de honradez no terreo de xogo e fora del (non todolos brasileiros da nosa liga poideron dicir isto último). Ademáis, este futbolista é un dos compoñentes dunha das mellores xeracions de xogadores do seu país, capitaneada por Romário e que culminaron a sua carreira conseguindo gañar o Mundial dos Estados Unidos. O home do que vos falo hoxe é Mazinho.

¿Quén era?: Un futbolista brasileiro dos 80 e os 90.

¿Por qué se lle recorda?: Por ser titular na selección brasileira que gañou o Mundial en Estados Unidos 94 e ser un dos grandes xogadores dos últimos anos tanto do Valencia CF como do Celta de Vigo. Ademáis, tamén xogou no Elche e no Alavés.

¿Qué foi del?: Retirouse en 2001, nas filas do Vitória de Bahía do seu país. Tras iso, foi director técnico do Aris de Salónica grego. Agora volveu a vivir en España, en concreto en Barcelona. A razón é que se adica en corpo e alma a promocionar e representar a carreira futbolística dos seus fillos Thiago e Rafael, que xogan nas categorías inferiores do Barça. Os que saben moito desto din que Thiago, que xoga no Barça B as ordes de Luis Enrique, é un crack e que promete moitisimo. Ademáis, debutou xa coa sub 17 española. Ultimamente formou tándem con outro ex-futbolista brasileiro da nosa liga, Donato, para entrenar ó Aris de Salónica. Fai pouco que os destituiron.

¿Sabías qué...?: Sen dubida, a imaxe máis famosa de Mazinho, é a celebración dun gol que Bebeto lle fixo a Holanda no Mundial de USA 94. O ex dianteiro do Depor celebrouno co xesto de acunar un bebé (acababa de ser pai), e Romário e Mazinho unironselle na banda, imitando o mesmo xesto. Sobre esa celebración, Mazinho dixo fai pouco, nunha entrevista: "Non había nada preparado naquela celebración, foi algo espontáneo. Bebeto adicaballo o seu fillo e logo unimonos Romario e eu".
- Thiago, o fillo de Mazinho, ten nacionalidade española, pero naceu en Bari, Italia, cando seu pai xogaba no Lecce do país transalpino.
- Futbolísticamente, Thiago criouse en Vigo.
- Thiago estivo a punto de fichar polo Madrid, pero o clube merengue non aceptou o que pedía Mazinho: 40.000 euros, billetes de avión para viaxar a Madrid e un traballo como cazatalentos do Madrid en Vigo. O Barça si aceptou.
- A principios dos 90, houbo outro Mazinho que xogou coa selección brasileira.
- Mazinho tamén se fixo cargo dun campus de fútbol para nenos en Vigo.
- Fai un ano, o diario El Mundo Deportivo de Barcelona publicou que o Chelsea xa preguntara a Mazinho polos seus fillos.
- Segundo o blog "Eu xoguei no Celta", o Celta pagou 100 millons de pesetas o Valencia polos seus servizos.

Biografía, palmarés, estatísticas: Iomar do Nascimento, alias Mazinho, naceu en Santa Rita, Brasil, o 8 de abril de 1966. Debutou en 1983 no Santa Rita. En 1986 deu o salto o gran Vasco de Gama do seu país, onde pasou catro exitosos anos e tras os que deu o salto a liga italiana. En 1990 chegou o Lecce e o ano seguinte fichou pola Fiorentina. Tras un ano no equipo toscano, regresou a Brasil para xogar no Palmeiras de Sao Paulo. Duas tempadas despois volve a Europa da man do Valencia CF. Dous anos despois ficha polo Celta de Vigo, onde pasa catro tempadas. As suas últimas patadas o balón deunas no Elche, no Alavés e no Vitória de Bahía do seu país. Coa canarinha xogou 39 partidos. No seu palmarés destacan o Mundial do 94 e a Copa América do 89 coa selección e dous campionatos paulistas (Palmeiras), dous campionatos cariocas (Vasco), amén de dous Brasileiraos (un con Vasco e outro con Palmeiras).

PD: En Vigo foi onde máis destacou aínda que en Valencia tamén era un gran xogador, ata que chegou Luis Aragonés e o descartou xunto con Viola, Engonga e Romário... casualmente todos de color.

Estupenda tempada 97-98 que fixo o Celta no medio campo coa parella Ito - Mazinho. Complemento ideal que devolveu o Celta a Copa da UEFA, 19 anos despois.

Na seleccion brasileira campiona do Mundo en EEUU, Mazinho era suplente xa que o titular no centro do campo canarinho era Raí.

Falar de Mazinho como xa dixen e falar dun dos 10 mellores brasileiros que xogaron na Liga Española: Ronaldo, Rivaldo, Romário, Ronaldinho, Mauro Silva, Roberto Carlos, Djalminha, Dani Alves, Bebeto e o propio Mazinho, quizais neste orde.

Mazinho, un señor, agás o seu último ano no Celta, tiña unha lesión ósea dexenerativa nunha rodilla e pouco menos que coxeaba. Despois de 3 grandiosas tempadas non soubo recoñecer a sua desgracia e marchou o Elche pola porta de atrás. Todo iso non emborrona a gran calidade que tiña como futbolista e como persona. Vendo o Celta nestes días, no pozo da Segunda División acordome dun once mítico: Dutruel; Míchel Salgado, Cáceres, Djorovic, Berges; Mazinho, Makélélé; Revivo, Mostovoi, Karpin; Penev.