miércoles, 2 de diciembre de 2009

COSTACURTA


Dise que a defensa do Milan dos 90 é a mellor (ou unha das mellores) de todos os tempos. Por este blog pasaron alguns dos seus compoñentes. Por iso, hoxe traiovos a un dos seus compoñentes, un dos fixos, inolvidable (outro que non fai honra o título desta páxina). Un gran defensor que marcou unha época e que ten un currículo sencillamente impresionante. Así que sen máis dilación, viaxamos a bela Italia para falarvos de Alessandro Costacurta.


¿Quén era?: Un defensa italiano dos 80, 90 e esta mesma década.


¿Por qué se lle recorda?: Pois por ser unha das lendas do AC Milan, conformando con Baresi, Maldini e Tassotti, sobre todo, unha das mellores defensas da historia.


¿Qué foi del?: Retirouse en 2007 os 41 anos de idade, no seu equipo de sempre, o Milan. Trala sua retirada iniciou unha carreira como entrenador. A sua primeira experiencia foi no Mantova, da Serie B, se ben foi despedido pola sua falta de resultados. Ademáis, tamén fixo os seus pinitos no mundo da publicidade. Agora podedelo ver nun anuncio das maletas Roncato, que están pasando en España últimamente.


¿Sabías qué...?: É o xogador (de campo, sen contar porteiros) máis veterano en xogar un partido da liga italiana.

- No seu último encontro, en maio de 2007 ante o Udinese, Costacurta saltou o céspede con 41 anos e 25 días.
- É, ademáis, o xogador máis veterano que marcou na liga italiana. Foi o mesmo día no que batiu o récord, ante o Udinese. Foi de penalti. O seu anterior gol en liga meterao 15 anos antes.
- So meteu tres goles en 21 anos de carreira. Xa vedes que, en Italia, os defensas adicanse a defender...

- A sua muller é a Miss Italia 1991 Martina Colombari. É a bela muller que sae no anuncio de Roncato que vos dicía antes. Ten un fillo con ela, chamado Achille.
- O seu apodo era Billy.
- Criado na canteira rossonera, xogou toda a sua vida no Milan agás un pequeno paréntesis entre 1986 e 1987, cando o fixo cedido no Monza.
- So Maldini e Baresi xogaron máis partidos ca el coa camiseta do AC Milan.
- Non xogou a final da Champions do 94 (ante o Barcelona, que gañou o Milan 4-0) por estar sancionado. Tamén estaba Baresi, pero non se notou moito. Dous meses despois, perdeuse a final do Mundial de USA 94, tamén por sanción.
- É un gran fan do baloncesto.
- Di que o mellor xogador contra o que se enfrontou é Ronaldo, mellor incluso que Maradona.

Biografía, palmarés, estatística: Alessandro Costacurta naceu en Jerago con Orago, provincia de Varese, Lombardía, Italia, o 24 de abril de 1966. Debutou como profesional en 1985, xogando toda a sua vida no AC Milan agás o intervalo antes citado no Monza. O seu palmarés: sete ligas italianas, unha Copa de Italia, cinco Supercopas italianas, cinco Ligas de Campions, catro Supercopas de Europa e duas Intercontinentais. Coa selección italiana xogou 59 partidos e meteu dous goles.

miércoles, 25 de noviembre de 2009

TAFFAREL


É curioso que sendo Brasil, probablemente, a maior potencia futbolística de todos os tempos, nunca tivera grandes porteiros. Quizá sexa precisamente por iso, porque como son tan bos cos pes, ningún neno brasileiro quere ser porteiro (que debe ser un rollo mentras podes facer regates, bicicletas e "folhas secas"). A pesar de todo, Brasil tivo un par ou tres de gardametas medianamente regulares e un deles é o protagonista de hoxe. Durante moitisimos anos foi o titular da canarinha. Os que sodes máis ou menos da miña quinta coincidiredes comigo en dicir que o meta de hoxe é o primeiro porteiro brasileiro que recordades. Vouvos a falar de Claudio Taffarel.

¿Quén era?: Un porteiro brasileiro dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o porteiro titular da selección brasileira durante moitos anos, incluindo no Mundial de Estados Unidos do 94, que Brasil gañou.


¿Qué foi del?: Retirouse nas filas do Parma italiano en 2003. Na actualidade é axente de futbolistas en Brasil.


¿Sabías qué...?: Nada máis retirarse tivo unha pequena experiencia como entrenador axudante de Gheorghe Hagi no Galatasaray, equipo no que ambos xogaron.
- É de oríxe italiano e alemán.
- Foi un dos mellores xogadores de Brasil no Mundial de Francia 98, aínda que encaixara tres goles na final ante Francia.

- Foi elixido mellor xogador da final da UEFA de 2000, na que o Galatasaray venceu o Arsenal.
- O pasado mes de xaneiro foi elixido como décimo mellor porteiro da historia (elixiuno a Federación Internacional de Historia e Estatística do Fútbol). É o mellor brasileiro clasificado.
- É o porteiro brasileiro que máis partidos xogou coa Seleçao, 101. Ademáis é o terceiro xogador que máis internacionalidades ten coa canarinha, so por detrás de Cafú e Roberto Carlos.
- Foi, en 1990, o primeiro porteiro estranxeiro en fichar por un equipo italiano (según a Gazzetta dello Sport, aínda que me extraña), o Parma.
- O seu fichaxe polo equipo parmesano formaba parte dunha estratexia comercial da empresa láctea Parmalat, que quería extenderse por Suramérica. De feito, no momento no que Taffarel se convertiu en meta do Parma, convertiuse tamén na imaxe de Parmalat en Brasil.
- Parou un penalti na tanda da final de USA 94 o italiano Massaro.
- Na sua segunda etapa no Parma quentou banquiño (tiña o francés Sebastien Frei por diante).

Biografía, palmarés, estatísticas: Claudio André Mergen Taffarel naceu en Santa Rosa (Río Grande do Sul), Brasil, o 8 de maio de 1966. O seu primeiro equipo foi o Internacional de Porto Alegre, onde xogou entre 1985 e 1990. Ese ano foise o Parma italiano, onde permaneceu ata 1993. Seguiu en Italia para xogar na Reggiana un ano máis. Regresou a Brasil en 1994 para xogar no Atlético Mineiro. Retornou a Europa en 1998 para xogar no Galatasaray turco ata 2001, tralo que regresou o Parma para retirarse en 2003. Coa selección xogou 101 partidos, como vos dixen. O seu palmarés é excelente: Ten duas Copas de Italia e unha UEFA co Parma; duas ligas, duas copas turcas, unha UEFA e unha Supercopa de Europa co Galatasaray e a nivel de selección, un Mundial (94) e unha Copa América. Ademáis, gañou unha plata en Seúl 88 coa selección olímpica brasileira.


PD: Taffarel foi o primeiro porteiro estranxeiro en xogar a liga italiana, pero sinceramente a mín non me sorprende. Hai que ter en conta que enton non existía a lei Bossman e era moi raro que se gastara unha plaza de estranxeiro no porteiro. Ravelli por exemplo, o sueco, era un bo porteiro que so saliu de Suecia máis que para xubilarse en EEUU. Se porteiros como Ravelli ou Preudd'Home xogaran agora evidentemente non durarian nin dous anos nos seus países.

Cando xa era un xogador consolidado, saiu outro porteiro en Brasil moito mellor ca este, que efectivamente, era do monton. O problema deste chaval era que en Brasil os porteiros teñenos pouco menos que menospreciados, e enriba tiña a losa de ser fillo de O Rey. Era Edinho, e seu pai, o gran Pele, chegou a renegar del. Simplemente non lle cabía na cabeza ter un fillo porteiro.

martes, 10 de noviembre de 2009

MAZINHO


Se houbera unha clasificación de grandes futbolistas brasileiros que xogaron na nosa liga, o que vos traio hoxe estaría, seguro, entre os 10 primeiros. É ese tipo de xogador de enorme técnica, de traballo constante, de visión de xogo enorme e de honradez no terreo de xogo e fora del (non todolos brasileiros da nosa liga poideron dicir isto último). Ademáis, este futbolista é un dos compoñentes dunha das mellores xeracions de xogadores do seu país, capitaneada por Romário e que culminaron a sua carreira conseguindo gañar o Mundial dos Estados Unidos. O home do que vos falo hoxe é Mazinho.


¿Quén era?: Un futbolista brasileiro dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser titular na selección brasileira que gañou o Mundial en Estados Unidos 94 e ser un dos grandes xogadores dos últimos anos tanto do Valencia CF como do Celta de Vigo. Ademáis, tamén xogou no Elche e no Alavés.

¿Qué foi del?: Retirouse en 2001, nas filas do Vitória de Bahía do seu país. Tras iso, foi director técnico do Aris de Salónica grego. Agora volveu a vivir en España, en concreto en Barcelona. A razón é que se adica en corpo e alma a promocionar e representar a carreira futbolística dos seus fillos Thiago e Rafael, que xogan nas categorías inferiores do Barça. Os que saben moito desto din que Thiago, que xoga no Barça B as ordes de Luis Enrique, é un crack e que promete moitisimo. Ademáis, debutou xa coa sub 17 española. Ultimamente formou tándem con outro ex-futbolista brasileiro da nosa liga, Donato, para entrenar ó Aris de Salónica. Fai pouco que os destituiron.


¿Sabías qué...?: Sen dubida, a imaxe máis famosa de Mazinho, é a celebración dun gol que Bebeto lle fixo a Holanda no Mundial de USA 94. O ex dianteiro do Depor celebrouno co xesto de acunar un bebé (acababa de ser pai), e Romário e Mazinho unironselle na banda, imitando o mesmo xesto. Sobre esa celebración, Mazinho dixo fai pouco, nunha entrevista: "Non había nada preparado naquela celebración, foi algo espontáneo. Bebeto adicaballo o seu fillo e logo unimonos Romario e eu".
- Thiago, o fillo de Mazinho, ten nacionalidade española, pero naceu en Bari, Italia, cando seu pai xogaba no Lecce do país transalpino.
- Futbolísticamente, Thiago criouse en Vigo.
- Thiago estivo a punto de fichar polo Madrid, pero o clube merengue non aceptou o que pedía Mazinho: 40.000 euros, billetes de avión para viaxar a Madrid e un traballo como cazatalentos do Madrid en Vigo. O Barça si aceptou.
- A principios dos 90, houbo outro Mazinho que xogou coa selección brasileira.
- Mazinho tamén se fixo cargo dun campus de fútbol para nenos en Vigo.
- Fai un ano, o diario El Mundo Deportivo de Barcelona publicou que o Chelsea xa preguntara a Mazinho polos seus fillos.
- Segundo o blog "Eu xoguei no Celta", o Celta pagou 100 millons de pesetas o Valencia polos seus servizos.


Biografía, palmarés, estatísticas: Iomar do Nascimento, alias Mazinho, naceu en Santa Rita, Brasil, o 8 de abril de 1966. Debutou en 1983 no Santa Rita. En 1986 deu o salto o gran Vasco de Gama do seu país, onde pasou catro exitosos anos e tras os que deu o salto a liga italiana. En 1990 chegou o Lecce e o ano seguinte fichou pola Fiorentina. Tras un ano no equipo toscano, regresou a Brasil para xogar no Palmeiras de Sao Paulo. Duas tempadas despois volve a Europa da man do Valencia CF. Dous anos despois ficha polo Celta de Vigo, onde pasa catro tempadas. As suas últimas patadas o balón deunas no Elche, no Alavés e no Vitória de Bahía do seu país. Coa canarinha xogou 39 partidos. No seu palmarés destacan o Mundial do 94 e a Copa América do 89 coa selección e dous campionatos paulistas (Palmeiras), dous campionatos cariocas (Vasco), amén de dous Brasileiraos (un con Vasco e outro con Palmeiras).

PD: En Vigo foi onde máis destacou aínda que en Valencia tamén era un gran xogador, ata que chegou Luis Aragonés e o descartou xunto con Viola, Engonga e Romário... casualmente todos de color.

Estupenda tempada 97-98 que fixo o Celta no medio campo coa parella Ito - Mazinho. Complemento ideal que devolveu o Celta a Copa da UEFA, 19 anos despois.

Na seleccion brasileira campiona do Mundo en EEUU, Mazinho era suplente xa que o titular no centro do campo canarinho era Raí.

Falar de Mazinho como xa dixen e falar dun dos 10 mellores brasileiros que xogaron na Liga Española: Ronaldo, Rivaldo, Romário, Ronaldinho, Mauro Silva, Roberto Carlos, Djalminha, Dani Alves, Bebeto e o propio Mazinho, quizais neste orde.

Mazinho, un señor, agás o seu último ano no Celta, tiña unha lesión ósea dexenerativa nunha rodilla e pouco menos que coxeaba. Despois de 3 grandiosas tempadas non soubo recoñecer a sua desgracia e marchou o Elche pola porta de atrás. Todo iso non emborrona a gran calidade que tiña como futbolista e como persona. Vendo o Celta nestes días, no pozo da Segunda División acordome dun once mítico: Dutruel; Míchel Salgado, Cáceres, Djorovic, Berges; Mazinho, Makélélé; Revivo, Mostovoi, Karpin; Penev.

jueves, 29 de octubre de 2009

IVANOV


Seguimos na liga española na década dos 90 e hoxe vouvos a falar dun xogador do Betis. Non e que fora un crack nin un deses xogadores que marcan época, pero sí é un deses futbolistas que a un lle quedan grabados na mente. O seu aspecto, o seu carácter e sobre todo o seu nome resonan aínda na memoria dos afeccionados o fútbol español: Trifón Ivanov.


¿Quén era?: Un defensa búlgaro dos 90.

¿Por qué se lle recorda?: En España, por xogar no Betis e no resto do mundo, por formar parte da mellor selección búlgara da historia, na que era titular xunto a monstros como Hristo Stoichkov, Lubo Penev, Krassimir Balakov ou Yordan Letchkov, e que conseguiu o cuarto posto no Mundial de Estados Unidos de 1994.

¿Qué foi del?: Retirouse en 1998 nas filas dun modesto equipo da Terceira Divisón Austríaca, presidido por un amigo. O último que atopei del é que sigue en Austria, colaborando na xestión deste clube, o FAC Avanti, e que ten negocios no mundo dos combustibles, con varias gasolineras no seu país.


¿Sabías qué...?: Chamabanlle O Lobo Búlgaro, pola sua melena e o seu aspecto, sempre sen barbear.
- Destacaba polas suas duras entradas e os seus lanzamentos lonxanos. No Betis no cuallou, entre outras cousas pola sua indisciplina.
- Sempre polémico, cando xogaba no Neuchatel suizo, dixo do seu entrenador públicamente que "Non ten nin idea de fútbol".
- Poucos minutos antes do partido do seu debut co Rapid de Viena, o equipo co que máis éxitos alcanzou, non se preocupou en ocultarse mentras fumaba un cigarro.
- Está considerado, pola web uglyfootballers.com (que vos recomendo), como un dos 11 xogadores máis feos da historia dos Mundiais.
- Chegou a ser capitán de Bulgaria.
- Cando os partidos se poñían feos, chegaba o final e Bulgaria necesitaba meter un gol, Ivanov colocabase de dianteiro.

Biografía, palmarés, estatísticas: Trifón Marinov Ivanov naceu o 27 de Xullo de 1965 en Veliko Tarnovo, Bulgaria. Comezou a xogar no Etar da sua cidade natal, entre 1983 e 1989. Ese ano fichou polo máis importante equipo de Bulgaria, o CSKA de Sofía, onde permaneceu ata 1991. Ese ano veu a España para xogar no Betis, pero so estivo duas tempadas. En 1993 fichou polo Neuchatel Xamax suizo e en 1995, polo Rapid de Viena austríaco. Gañou unha liga austríaca, duas búlgaras e unha Copa nacional do seu país. En 1997 foise o Austria de Viena e en 1998 acabou a sua carreira no FAC. Coa selección xogou 75 partidos e meteu 8 goles.

PD: Meteulle un golazo de cabeza o Athletic de Bilbao desde o punto de penalti en plancha tras aprobeitar o rebote do balón no pau longueiro. Pero hai outro mais impactante, o Betis tiña a favor un corner e Ivanov estaba na área do Betis. Comezou a correr dirección a portería contraria, pero correr a sprint. E os afeccionados abraiados; centran e metese na area contraria mete a cabeza con moita forza, e metea pola escadra. Os afeccionados saltaron rapidamente "Ivanov, Ivanov...". Eran moi típicos eses goles del.

No Mundial de USA 94, sacaron imaxes nas TV da concentración da seleccion búlgara e saian varios xogadores, entre eles Ivanov, xogando a partida con cigarro en boca. Winston para máis señas.

lunes, 26 de octubre de 2009

PROSINECKI


O post de hoxe está adicado a un gran xogador, a un superclase que non acabou de triunfar na Liga española. Pero ademáis, tratase dun futbolista que se quedou grabado a lume na memoria dos afeccionados españois e que os publicitarios souberon aproveitar. Un tipo que demostrou un tremendo bo humor que axigantou a sua lenda. É Robert Prosinecki.


¿Quén era?: Un xogador croata dos 90.

¿Por qué se lle recorda?: Por que chegou o Madrid coa vitola de ser un dos mellores xogadores do mundo, por xogar tamén no Oviedo, Barça e o Sevilla e últimamente, por protagonizar os exitosos anuncios de Renault Kangoo nos que se popularizou 'Prosikito', un boneco que representaba os principais defectos do croata: Ser moi festeiro, lesionarse con facilidade, gustarlle moito as mulleres...


¿Qué foi del?: Ademáis do seu éxito como actor de anuncio, Prosinecki é agora o axudante do seleccionador croata, o seu ex compañeiro Slaven Bilic.

¿Sabías qué...?: Aínda que é de nacionalidade croata (antes iugoslava), naceu en Alemaña, onde seus pais estaban traballando.
- É o único xogador que marcou en dous Mundiais diferentes con dous países distintos (Iugoslavia e Croacia).
- O seu primeiro gol coa camisola de Croacia fixollo a España nun amigable xogado en 1994.
- A sua terrible facilidade para lesionarse valeulle o calificativo de Lesionecki.
- Dise que na sua época de futbolista fumaba dous paquetes de tabaco o día.
- Un dos seus últimos equipos foi o Portsmouth inglés. Nese equipo xoga agora Niko Kranjcar, unha das estrelas de Croacia. Foi Prosinecki quen o convenceu para que xogara alí.

- O Madrid pagou por el o Estrela Vermella 1.000 millons de pesetas. Non en van, acababa de ser campión de Europa co equipo de Belgrado.
- Alguns compararon a dous recentes fichaxes do Madrid, Woodgate e Robben, con Prosinecki, pola sua facilidade para lesionarse.
- Unha irman sua vive en Oviedo, quizais onde máis cómodo estivo en España.

Biografía, palmarés, estatísticas: Robert Prosinecki naceu o 12 de xaneiro de 1969 en Schwenningen, Alemaña, pero sendo moi neno os seus pais retornaron a Iugoslavia. Empezou a xogar no Dinamo de Zagreb, en 1986. En 1987 xa fichou polo todopoderoso Estrela Vermella de Belgrado, onde pasou catro anos a moi alto nivel. En 1991 chegou a sua fichaxe polo Madrid. En 1994, marchou o Oviedo, onde permaneceu unha tempada. A seguinte, por petición expresa de Cruyff, fichou polo Barcelona, pero so aguantou un ano. O seu último equipo en España foi o Sevilla, na tempada 96/97. O ano seguinte volveu o Dinamo de Zagreb (que naqueles anos chamabase Croacia de Zagreb -logo volvería a cambiarse o nome-). Pasou tres anos na sua casa e tras un breve paso polo NK Hrvatski do seu país, xogou no Standard de Liexa belga, no Portsmouth inglés, no Olimpia de Ljubljana de Eslovenia, para acabar a sua carreira no NK Zagreb. Con Iugoslavia xogou 15 partidos e meteu catro goles. Con Croacia xogou 49 e meteu 10 goles. No seu palmarés destacan tres ligas e unha copa iugoslava, unha Copa de Europa, unha Intercontinental, unha Copa do Rei e unha Supercopa de España (co Madrid), tres ligas e unha supercopa croata e unha copa eslovena.

PD: Fichar a Prosinecki foi quizais un erro de Cruyff no Barça, porque supuxo a chegada de Pantic o Atletico de Madrid, xogador que acabaria sendo clave no doblete do Atleti.
Resulta que Antic quería a Robert Prosinecki para o seu proxecto no Atletico de Madrid, posto que con el no Oviedo conseguira desplegar un bo futbol, pero o Barça interpuxose por medio, quízais buscando a un ex-madridista que triunfara no Camp Nou e devolverlle a moneda polo de Milla e Laudrup. O final foi o propio Robert quen fixo valer a sua vontade e acabou no Barça, onde so brilou durante a pretempada facendo regates tipo "Lobo" Carrasco.

sábado, 24 de octubre de 2009

LE TISSIER


Os fanáticos do fútbol internacional coñecemos moi ben o protagonista de hoxe. Quizáis moitos de vos non o coñezades, pero xa vos digo que o seu nome é toda unha lenda para os fans das ligas estranxeiras. Non encontraredes aquí un palmarés impresionante, nin siquera a un xogador que fixera historia coa sua selección. Pero as suas extraordinarias actuacions durante 16 tempadas e sobre todo, os seus espectaculares goles, fano merecedor dun sitio no santoral do fútbol mundial e por suposto, neste blog. É Matthew Le Tissier.

¿Quén era?: Un centrocampista inglés dos 80, os 90 e principios desta década.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser a estrela do modesto pero sempre guerreiro Southampton FC inglés, por ser internacional e sobre todo, polos seus espectaculares goles.

¿Qué foi del?: Retirouse en 2002, nas filas do Southampton, o seu equipo de toda a vida. Agora e un dos analistas do programa Soccer Saturday, da cadena inglesa Sky News.

¿Sabías qué...?: Naceu na Illa de Guernsey, unha das illas do Canal da Mancha.
- Os nacidos nas Channel Islands poden ser convocados por calquera das Federacions de Fútbol do Reino Unido (Escocia, Inglaterra, Gales ou Irlanda do Norte). Aínda que se rumoreou que puido xogar con Escocia, nunca ocorreu. De feito, xogou con Inglaterra.

- A pesares de ter unha técnica envidiable e unha extraordinaria capacidade goleadora, criticouselle por correr pouco e por ter asiduos problemas de sobrepeso.
- A pesares de ter, durante a sua carreira, ofertas do Milan, do Chelsea ou do Tottenham, nunca abandoou o Southampton.
- Un avión da compañía Flybe con sede en Guernsey leva o seu nome.
- Un bloque de edificios da cidade de Southampton, construido sobre o que antes era o estadio do equipo (The Dell) tamén se chama Matthew Le Tissier.
- Seu irman é o presidente da Federación Territorial de Guernsey.
- Deixou a sua muller por unha actriz australiana (da que logo se separou).
- Le Tissier dixo que se houbera sido francés ou italiano, houbera xogado máis internacionalidades.
- En maio de 2002 organizaronlle un partido homenaxe entre o Southampton e a selección inglesa, que acabou 9-9. Le Tissier xogou un tempo con cada equipo.

Biografía, palmarés, estatísticas: Matthew Paul Le Tissier naceu o 14 de outubro de 1968 en Saint Peter Port, illa de Guernsey, Reino Unido. Pasou toda a sua carreira no Southampton, onde xogou entre 1986 e 2002. En 443 partidos meteu 162 goles. Coa selección xogou oito partidos, pero non meteu ningún gol.

jueves, 22 de octubre de 2009

LALAS


Estados Unidos nunca foi unha gran potencia futbolística na decada dos 90, agora comeza a facerse un bloque de calidade con opcións en partidos (preguntenllo a España) o cal non quita para que na decada dos 90, de vez en cando, saliran nomes difíciles de olvidar (ou máis ben aspectos). Un deles é Alexi Lalas.


¿Quén era?: Un futbolista estadounidense da década dos 90.


¿Por qué se lle recorda?: Pola sua actuación no Mundial de 1994, no seu país, pola sua longa melena e a sua profusa perilla pelirroxa.


¿Qué foi del?: Tras retirarse en 2003, convertiuse no presidente do seu último equipo, Os Anxeles Galaxy. De feito, pode dicir que é o home que fichou para a liga estadounidense a David Beckham.

¿Sabías qué...?: En 1994 convertiuse no primeiro estadounidense en xogar en Italia, cando fichou polo Padova. Hai alguns expertos, non obstante, que o consideran o terceiro, pois nos anos 30, houbo dous xogadores na Liga italiana que naceran en Estados Unidos, aínda que en familias 100% italianas.
- Grabou varios discos de rock.

- Nos seus ocos libres xoga nun equipo amateur chamado Hollywood United FC, composto por alguns famosetes, como Anthony La Paglia, o protagonista da serie Sin Rastro.
- Antes de xogar o fútbol, tamén fixo os seus pinitos no hockei.
- En Europa, tras o Mundial do 94, coñeceuselle co sobrenome de Buffalo Bill.
- É un auténtico ídolo entre os hinchas escoceses, tanto polo seu aspecto como por meterlle un gol a Inglaterra en 1993.
- Xogou un mes no Emelec de Ecuador.
- Seu pai é grego.

Biografía, palmarés, estatísticas: Panayotis Alexander Lalas naceu o 1 de xuño de 1970 en Birmingham, Michigan, Estados Unidos. Tras xogar no equipo da Universidade de Rutgers, fichou en 1994 polo Padova, onde pasou temporada e media, con escaso éxito. Volveu o seu país para xogar, xa na recén creada Major Soccer League (MSL) no New England Patriots. Despois dunha tempada e un mes en Ecuador, fichou polo MetroStars neoiorquino, para xogar un ano despois no Kansas City Wizards. En 2000 deuse un ano sabático e regresóu en 2001 os Anxeles Galaxy, onde se retirou en 2003 para pasar a formar parte da directiva. Coa selección xogou 96 partidos e meteu nove goles.

PD: Na Copa do Mundo da FIFA do 94 en EEUU, Alexei Lalas e os seus compañeiros chegaron a cuartos de final e caeron eliminados coa campeona Brasil con gol de Bebeto. Esa selección foi a sorpresa da competición xunto a Bulgaria e Suecia. Meola, Balboa, Lalas, Tab Ramos, Wynalda, Cobi Jones, Harkes... Lalas e Balboa eran os centrais, moi contundentes e do mellor do equipo ianqui.

miércoles, 21 de octubre de 2009

KEMPES


Ben, chegou o momento: Valencianistas, arxentinos, preparadevos para emocionarvos coa historia do Matador.


¿Quén era?: Un dianteiro arxentino que maravillou o mundo na década dos 70 e os 80.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o mellor xogador do Mundial de Arxentina 78, amén de máximo goleador.


¿Qué foi del?: Tras xogar no ocaso da sua carreira en lugares como Indonesia, Kempes iniciou a sua carreira como entrenador naquel país asiático, en Albania e en Bolivia. A día de hoxe, o Matador é comentarista da cadena estadounidense ESPN, na sua versión latinoamericana, e comenta a Liga Española.


¿Sabías qué?: No seu primeiro partido co Valencia fallou un penalti.
- Mario Kempes, o artífice do Mundial de Arxentina, ten duas xugosas anécdotas da final. Unha, que non lle deu a man a Xorxe Videla, o militar que ocupaba o cargo de presidente da República Arxentina, debido o tumulto que se organizou. É o mesmo motivo polo que Kempes no chegou nunca a tocar a Copa do Mundo. Segundo conta nunha entrevista a revista El Gráfico, "o día seguinte levarona e non a vimos máis. Era imposible chegar a copa, estaban todos desesperados".
- Cando entrenou en Albania, tivo que escapar do país debido o clima prebélico que se creou por unha grave crisis económica.
- A dictadura arxentina impediulle chamar Natasha a unha filla, porque soaba a ruso. Tivolle que poñer Magalí. Anos despois tivo outra nena que sí se puido chamar Natasha.
- Nunca foi expulsado nos seus 24 anos de carreira futbolística.
- Afirma que o defensa máis duro co que se enfrontou foi Xosé Antonio Camacho.
- O seu ídolo foi Pelé.
- Cando facía o servicio militar xogaba en Rosario Central. Sempre posuidor dunha fermosa melena, un cabo obligouno a cortarla case a ras. Kempes enterouse máis tarde de que o cabo era hincha de Newell's Old Boys (o outro equipo de Rosario e eterno rival do Central).


Biografía, palmarés, estatísticas: Mario Alberte Kempes naceu en Bell Ville, provincia de Córdoba, Arxentina, un 15 de xuño de 1956. Xogou no Instituto de Córdoba, Rosario Central, Valencia, River Plate, Hércules de Alicante, Austria Viena, Sankt Polten; Krems (ambos de Austria), Fernández Vial (Chile) e Petaling Jaya (Indonesia). Gañou unha liga arxentina con River e unha Copa do Rei, unha Recopa e unha Supercopa de Europa co Valencia. Foi pichichi duas veces en España e otras duas en Arxentina, mellor xogador suramericano de 1978 e sexto mellor xogador arxentino do seculo XX. Coa selección foi campión do Mundo e bota de ouro mundialista en 1978. Sumou 43 partidos coa albiceleste e meteu 20 goles.


PD: No ano 84, Kempes encontrabase semi-retirado en Austria xogando o futbol-sala, e recibiu a chamada do Hércules para xogar en Primeira Division, para axudarlle a non caer en posicions de descenso. Esa tempada o Hércules salvouse gañando na última xornada no Bernabeu, mandando o Málaga a Segunda. O Málaga e o Betis pactaron un empate que mandaba o Hércules a Segunda se non gañaba en Madrid, pero a falta de 5 minutos Sanabria marcou para os herculanos, levando o pánico a Málaga. O ano seguinte Kempes abandonou o clube a media tempada para irse o Austria de Viena.

sábado, 17 de octubre de 2009

HASSLER


Volvemos o fútbol europeo dos 90, ese que nos gusta tanto os frikis do deporte da miña xeracion. Facemolo da man do que era, despois de Klinsmann, o meu xogador favorito de Alemaña, un dos membros dunha xeración de xogadores teutons que deixou moi alto o listón para os anos vindeiros e que aínda non foi igualada, por moito que Ballack, Klose ou Podolski se empeñaran. O protagonista de hoxe é o pequeno Thomas Hässler.


¿Quén era?: Un centrocampista alemán dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos puntais da Alemaña que se proclamou campiona do mundo en Italia 90, xunto a xogadores como Illgner, Matthäus ou Klinsmann.

¿Qué foi del?: Retirouse no Salzburgo austríaco en 2004, con 38 anos de idade. Na actualidade forma parte do equipo técnico do Colonia, o equipo no que debutou como profesional. Fai pouco, ademáis, foi axudante de Berti Vogts cando éste era seleccionador de Nixeria.


¿Sabías qué...?: O seu apodo en Alemaña era Icke (que significa Ich -eu- en dialecto berlinés -Hässler naceu no Berlín Occidental- ).
- Gran parte da sua xeración foise a Italia a xogar, con máis ou menos éxito: Klinsmann, Matthäus ou Brehme son exemplos diso.
- Na sua etapa na Juventus (unha tempada), so meteu un gol.
- Cando regresou a Alemaña, rexeitou ofertas dos grandes equipos alemans e firmou polo Karlsruher, que pagou a Roma 7 millons de marcos, récord para o clube.

- Na sua última tempada no Karlsruher, o equipo descendeu. No seu contrato había unha cláusula que o deixaba libre se esto ocorría. Ocorreu e foise o Borussia de Dortmund.
- Era un extraordinario lanzador de faltas.
- A nivel de clubes, non gañou ningún título na sua carreira.
- Non era, dende logo, o prototipo de deportista alemán, xa que mide 1,66 metros.
- Foi elixido mellor xogador da Eurocopa do 92.
- Neste torneo meteu dous goles, un a Comunidade de Estados Independientes e outro a Suecia. Alemaña, como recordaredes, sucumbiu na final ante unha sorprendente Dinamarca.
- O seu primeiro gol como internacional meteuno no actual RheinEnergieStadion de Colonia, no que debutou como profesional.

Biografía, palmarés, estatísticas: Thomas Hässler naceu o 30 de maio de 1966 en Berlín Occidental, Alemaña. Debutou como profesional en 1984 no Colonia, onde xogou ata 1990, ano no que fichou pola Juventus de Turín. Na cidade alpina pasou so unha tempada e marchou a Roma, onde pasou tres anos. En 1994 retornou a Alemaña, o Karlsruher. Catro anos despois, tras o descenso do equipo de Baden-Württemberg, foise o Borussia de Dortmund. So pasou unha tempada no Westfalen Stadion, trala que viaxou a Baviera para fichar polo 1860 Munich. Tras outros catro anos, pasou a sua última tempada no Salzburgo austríaco. Na selección xogou 101 partidos e meteu 11 goles. No seu palmarés destacan o Mundial do 90 e a Eurocopa do 96.

lunes, 12 de octubre de 2009

GORDILLO


Hoxe veño da man dun futbolista que ten un aura especial. Tratase dun deses xogadores que calan fondo nos afeccionados durante anos. Fixo na selección e en dous dos máis grandes equipos de España, o héroe do que vos vou a falar neste post representa a toda unha xeración de futbolistas españois que, aínda sen gañar ningún título a nivel internacional de relumbrón, sí souberon aunar calidade e garra a raudales. O protagonista de hoxe é nada menos que Rafael Gordillo.

¿Quén era?: Un defensa español dos 80 e principios dos 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o lateral esquerdo titular de Real Betis, Real Madrid e selección española durante moitos anos, ademáis de estar considerado como unha das máis grandes lendas do beticismo.


¿Qué foi del?: Retirouse do fútbol fai 14 anos nas filas do Écixa Balompé. Segue neste equipo, onde actualmente desempeña as tarefas de vicepresidente deportivo.

¿Sabías qué...?: A sua marca máis característica foi levar as medias baixadas ata o tobillo, sen espinilleras.
- Formou parte do lexendario equipo español que venceu a Malta por 12 a 1, fai agora 26 anos.
- Aínda que naceu en Almendralexo (Badaxoz), seus pais eran sevillanos e a cidade hispalense chegou con apenas meses de idade.

- O Barcelona interesouse polo seu fichaxe cando empezou a despuntar no Betis.
- Debutou co Madrid diante do Betis, e no Villamarín.
- Debutou con España en 1978 nun partido no Molinón ante Noruega.
- Compartiu vestiario coa Quinta do Buitre e con lexendarios como Camacho ou Juanito.
- Preguntado fai pouco qué cambiaría do Betis, dixo que "o que manda".
- A principios do ano 2008 publicouse que Gordillo estaba interesado en comprar o Xerez Deportivo.
- Fai dous anos, con motivo do enfrontamento en Copa entre o Madrid e Écixa, Gordillo recibiu un homenaxe por parte da presidencia do clube branco.

Biografía, palmarés, estatísticas: Rafael Gordillo Vázquez naceu en Almendralexo, Badaxoz, o 24 de febreiro de 1957. Empezou a xogar no Unidade, equipo do seu barrio (o Polígono de San Pablo). En 1976 debutou co Betis e alí permaneceu ata 1985, ano no que fichou polo Madrid. Como branco estivo ata 1992, cando regresou a Heliópolis para xogar tres tempadas máis como verdiblanco. En 1995 fichou polo Écixa, onde se retirou un ano máis tarde. No seu palmarés destacan catro Ligas, duas Copas do Rei, tres Supercopas de España e unha Copa da UEFA. Coa selección xogou a nada despreciable cifra de 75 partidos e meteu tres goles.


PD: Era un xogador con gran recorrido, non sabias se estaba de lateral ou de extremo, foi o comezo da saga de laterales largos como Cafú ou Roberto Carlos. Para moitos béticos aínda hoxe en día segue sendo o mellor xogador da súa historia. Gordillo meteu o gol número 13 do España - Malta, aínda que foi anulado.
No Real Madrid, Gordillo xogaba de extremo esquerdo, xa que o lateral ocupabao o ex-seleccionador José Antonio Camacho. O seu posto real era de "carrilero".
No ano 1988, Ruud Gullit foi nomeado balón de ouro e o holandés dixo que para el o mellor xogador de europa era Rafael Gordillo, non él.

miércoles, 7 de octubre de 2009

HIGUITA


Volvemos o fútbol suramericano da man dun dos seus máis controvertidos personaxes. Este é un deses porteiros que tanto se ven no continente americano (como Chilavert, Rogério Ceni ou Jorge Campos), que non so xogaban baixo o marco, senon que disfrutaba saindo da área, non sen certo perigo, as veces. O deportista de hoxe era todo un tipo e ademáis, puidemos desfrutalo na Liga española. É René Higuita.


¿Quén era?: Un porteiro colombiano que destacou na década dos 90.


¿Por qué se lle recorda?: Pola sua excentricidade, polas suas saidas da área, porque xogou no Valladolid e polo seu famoso 'Salto do Escorpión', unha forma de despexar o balón máis propia de Oliver e Benji que da vida real, pero dende logo, realmente espectacular.


¿Qué foi del?: Pois ollo o parche... René Higuita segue xogando o fútbol. En Agosto cummprirá 44 anos. No 2008 fichou polo Deportivo Pereira, da primeira división do seu país. E fixooo porque dixo públicamente que quere volver a selección colombiana.


¿Sabías qué...?: Contase que a sua inspiración foi o porteiro arxentino Hugo Loco Gatti (si, o que este ano saía con Josep Pedrerol no programa Clube de Fútbol de TVE).
- O seu gran momento chegou en setembro de 1995, nun amigable entre Inglaterra e Colombia en Wembley. O enton xogador do Liverpool Jamie Redknapp lanzou un balón dende fora da área, que Higuita rematou co seu famoso Escorpión. Básicamente é un despexe acrobático realizado cos talons, botando o corpo hacia adiante.
- Pero tamén ten no seu haber algunha (e perdón pola expresión) cagada. Monumental foi a de Italia 90, nun partido contra Camerún, cando Higuita saiu da área controlando o balón, e o carismático Roger Milla quitoulla e marcou a porta valeira, gol que ademáis, valeu a eliminación de Colombia.
- Tras ese Mundial, o Real Valladolid fichou a tres controvertidos colombianos: Valderrama, Leonel Álvarez e o propio Higuita. Canto rizo en tan poucos xogadores... Ademáis, o entrenador era Pacho Maturana, o que foi seleccionador en Italia 90.

- Tivo serios problemas coa xustiza. En 1993 foi detido por estar implicado nun caso de secuestro. En realidade o que fixo foi mediar para conseguir a liberación da filla dun amigo, pero eso está prohibido polas leis colombianas. Estivo seis meses no cárcere e por iso non puido ir o Mundial de USA 94. En prisión comezou unha folga de fame como protesta.
- En novembro de 2004, un positivo por cocaína, en Ecuador, case lle deixa sen fútbol para sempre.
- Nunha ocasión, agrediu a un periodista deportivo que se encontrou nun aeroporto.
- En 2005 participou Na illa dos famosos, versión colombiana, xunto o seu ex compañeiro de selección e do Valladolid, Leonel Álvarez.
- O mellor foi que, nese mesmo ano, participou noutro reality, chamado Cambio Extremo (que aquí chamouse Cambio Radical). Higuita, que non era ningún Adonis precisamente, conmocionou a toda Colombia tras someterse a unha liposucción, a un aumento de mentón, a un arreglo integral dos dentes e algunha chapuciña máis. O resultado foi espectacular.
- Era amigo do famosísimo líder narcotraficante Pablo Escobar, o que chegou a visitar no cárcere.

Biografía, palmarés, estatísticas: José René Higuita Zapata naceu en Medellín, Colombia, o 28 de agosto de 1966. Debutou no Millonarios de Bogotá en 1985. Logo fichou polo Atlético Nacional de Medellín, onde estivo en duas etapas entre 1986 e 1997, entre as cales pasou un ano (a temporada 92/93) no Valladolid. No 97 probou fortuna nos Tiburons Vermellos de Veracruz (México). En 1999 fichou polo Independiente de Medellín. Tras iso, foise case a clube por ano: Real Cartaxena, Atlético Junior, Pereira e Baixo Cauca (Colombia), Aucas (Ecuador) e Guaros de Lara (Venezuela). Os seus dous últimos equipos foron o Deportivo Rionegro e o Deportivo Pereira, ambos do seu país.

jueves, 1 de octubre de 2009

GINOLA


Completamos un ciclo de grandes futbolistas franceses dunha gran época (xa vistes aquí a Djorkaeff, a Dugarry e a Cantona, entre outros) cun xenial xogador de fútbol que quizáis abriu unha tendencia do máis actual, a de aproveitar a sua imaxe para facer un diñeiro extra futbolístico. O protagonista de hoxe é David Ginola.


¿Quén era?: Un futbolista francés dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos máis talentosos futbolistas franceses, por asombrar a Europa nun Paris Saint-Germain no que formou unha temible parella con George Weah e por conquistar as inglesas co seu acento francés, o seu sorriso 'Profidén' e a sua melena.

¿Qué foi del?: Retirouse en 2002 en Inglaterra. Agora fixo os seus primeiros pinitos como comentarista deportivo e estase a preparar para sacarse o título de entrenador. Ademáis, apareceu no reality Coach Trip, da televisión británica. É unha especie de Gran Hermano pero viaxando por toda Europa e facendo probas. Ginola participou nunha delas, en Francia, xogando o fútbol-praia cos concursantes.

¿Sabías qué...?: Ginola fixose famosísimo en Inglaterra por protagonizar un anuncio de televisión de productos para o pelo de L'Oréal, que finalizaba cun "Porque eu o valo", dito cun marcado acento francés que volvía tolas as inglesas.
- Tamén participou nun anuncio do Renault Laguna. Era protagonista asiduo dun programa da BBC chamado Vingt Minutes (nada que ver cos nosos irmans franceses), adicado a ensinar francés no Reino Unido.
- Ginola foi sinalado por todos como o culpable de que Francia non se clasificara para o Mundial do 94. Tivo unha bronca con Cantona tras ese partido. A partires de aí, nin o protagonsita de hoxe, nin Cantona nin Papin volveron a ser convocados polos bleus. Comezaba así a época de Zidane e compañía.
- Foi elixido, en 1999, xogador do ano en Inglaterra, tanto polos medios como polos xogadores da Premier.
- É embaixador da Cruz Vermella.
- Antes de irse a Inglaterra, vinculouselle co Barcelona.
- Participou en duas películas. Ademáis, é un dos dobradores que participou na versión francesa da película de animación Buscando a Nemo. Puxo a sua voz a disposición de Jacques, o camarón que compartía acuario con Nemo.
- Ten dous fillos.
- Declarouse seguidor de Sarkozy.

Biografía, palmarés, estatísticas: David Ginola naceu o 25 de xaneiro de 1967 en Gassin, a moi poucos quilómetros de Saint-Tropez, en plena Costa Azul. Comezou a sua carreira en 1985 no Toulon. En 1987 fichou polo histórico Racing Club de París. De 1990 a 1992 xogou no Brest. De 1992 a 1995 triunfou no Paris Saint-Germain e logo deu o salto a liga inglesa. Do 95 o 97 xogou no Newcastle United. Ese ano fichou polo Tottenham Hotspur, onde permaneceu ata o 2000. Xogou dous anos máis no Aston Villa e no 2002 acabou a sua carreira nas filas do Everton. Coa selección so xogou 17 partidos e meteu tres goles. No seu palmarés destacan unha liga francesa, duas Copas francesas e unha Copa da Liga, todo co PSG. En Inglaterra gañou, cos Spurs, unha Copa da Liga (hoxe Carling Cup). Dase a circunstancia de que ése trofeo era o último que había gañado o Tottenham ata o ano pasado, cando o volveu gañar.

PD: Ginola levou unha ovación no Bernabeu cando foi sustituido nun partido de Copa de Europa. O propio Real Madrid estivo a punto de contratalo tamén con Benito Floro no banquiño, aínda que, finalmente, o Real Madrid decidiuse polo eslovaco Petr Dubovsky.

viernes, 18 de septiembre de 2009

GASCOIGNE


Bad Boy, Enfant Terrible, incorrixible... o protagonista de hoxe é un deses que encheron periódicos enteiros coa sua forma de xogar e a sua forma de ser. E segueo facendo. Xenial, polémico, amado, odiado, gamberro, sensible. Un xenio: Paul Gascoigne.


¿Quén era?: Un futbolista inglés da década dos 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos mellores centrocampistas de Inglaterra na sua época, polas suas miles de anécdotas e pola sua merecida fama de gamberro.


¿Qué foi del?: Retirouse en 2004, nas filas do modestísimo Boston United (que agora está na que sería a cuarta división inglesa). Non deixou de facer aparicions públicas debido os seus problemas co alcohol, como que lle prohibiran subir a un avión por ir borracho ou unha pelexa co cantante de Oasis, Liam Gallagher.


¿Sabías qué?: Gañouse a adoración de toda Inglaterra cando nunha semifinal do Mundial 90 (Inglaterra - Alemania) viu un cartón amarelo que lle houbera impedido xogar a final (os pross perderon) e chorou como un neno no céspede.
- Unha das máis famosas fotos da historia do fútbol inglés protagonizana o agora actor Vinnie Jones e el, cando xogaba no Newcastle.

- Na sua época de maior fama, antes de irse a Italia, chegou a ser protagonista dun videoxogo. Incluso grabou un disco.
- En Inglaterra era costume que os futbolistas das categorías inferiores limpiaran as botas dos xogadores do primeiro equipo. A Gascoigne, xuvenil do Newcastle, tocoulle limpar as do lexendario Kevin Keegan. Cando iba de camiño a casa a limpialas, perdeunas. Gascoigne, avergoñado, dixollo a Keegan, que lle respondeu: "Tranquilo, nunca me gustaron esas botas".
- No Reino Unido é máis coñecido como Gazza.
- Cando xogaba no Glasgow Rangers, liou unha de escándalo. Nun partido de máxima rivalidade relixiosa entre protestantes (Rangers) e católicos (Celtic), meteu un gol e non se lle ocurriu mellor cousa que celebralo como se tocara unha frauta, o estilo das polémicas marchas protestantes da anticatólica Órde de Orange. Recibiu ameazas de morte por iso.

- Nunha ocasión, cando xogaba co Tottenham, sustituiu unhas diapositivas sobre tácticas que ia mostrar o adestrados Terry Venables por imáxes pornográficas.
- El quería xogar no Liverpool, pero nunca lle fixeron unha oferta e foise os Spurs.
- Compartiu vestiario no equipo londinense con dous vellos coñecidos Nayim e Lineker.
- A sua fillastra Bianca Gascoigne é bastante famosilla en Inglaterra. O porqué, podedelo ver poñendo o seu nome en Google.


Biografía, palmarés, estatisticas: Paul John Gascoigne naceu un 27 de maio de 1967 en Dunston, Inglaterra. Empezou nos xuvenis do Newcastle no 80. Saltou o primeiro equipo no 85. Fichou polo Tottenham no 88. En 1992 foise a Lazio de Roma. En 1995 foise a Escocia, o Glasgow Rangers. Volveu a Inglaterra en 1998, o Middlesbrough. Logo arrastrouse polos campos nas filas de Everton, Burnley, Gansu Tianma de China e finalmente, Boston United. Gañou unha FA Cup en 1991, duas ligas escocesas (96 e 97) e unha Copa (1996). Coa selección xogou 57 partidos e meteu 10 goles. Tamén chegou a ser entrenador do Kettering Town, da sexta división inglesa, en 2005.

PD: Recordo outras anécdotas de Gazza: unha vez, estando concentrado coa selección inglesa e completamente borracho, roubou o autobús do equipo e estampouno contra o pilar dunha ponte.

Cando Glenn Hoddle lle comunicou tras o ultimo partido de clasificacion contra Italia, que non seria levado a Francia 98 este, totalmente borracho, destrozou a habitacion do hotel.
Nas concentracions da seleccion inglesa riase e mofaba de Graeme Le Saux porque bebía viño.

domingo, 6 de septiembre de 2009

LIAÑO


Seguimos co Superdepor e facemolo da man dun dos seus pilares, nada menos que o porteiro. Un caso curioso, ademáis, porque habendo demostrado como o fixo as suas cualidades, non deu o salto a un equipo máis grande (quizáis porque o Depor da sua época xa o era) nin tampouco tivo renome internacional. En calquera caso, é un histórico do noso campionato e merece con creces estar aquí. É Paco Liaño.


¿Quén era?: Un porteiro español dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o porteiro do xa lexendario Superdepor que maravillou a toda España na primeira metade dos 90, así como de ser o porteiro que gañou o Trofeo Zamora con mellor promedio de goles encaixados, na tempada 93-94, con so 18 goles encaixados en 38 partidos (unha media de 0,47 goles por encontro).

¿Qué foi del?: Retirouse no 1998, nas filas do Sporting de Xixón. Despois desa experiencia, agora é entrenador de porteiros no seu Santander natal, na escola de Goyo Zamoruca, ademáis de ser comentarista colaborador con alguns medios de comunicación, como Telecinco.

¿Sabías qué...?: Quedou as portas de ser campión de Liga. Era o porteiro do Deportivo coa famosa Liga do penalti de Djukic.
- Dous anos despois da sua retirada, o Depor conseguiu por fin o título de Liga. O porteiro era o camerunés Jacques Songo'o.
- Logrou dous Zamoras consecutivos.
- Cando fichou polo Depor, en 1991, o equipo coruñés estaba recén ascendido a Primeira e el acababa de proclamarse Zamora de Segunda co Sestao.
- Xogou en equipos das catro comunidades españolas bañadas polo Cantábrico.
- Estivo moi cerca de fichar polo Real Murcia ese veran.
- Sobre o penalti de Djukic dixo: "Recordo que non o quería ver. O final fixeno e leveime a mesma decepción que todos". Preguntado pola famosa polémica sobre se ese día, Bebeto non quixo tirar a pena máxima, dixo: "Que ninguen diga que Bebeto se raxou, porque o encargado de lanzalos era Donato, que nese momento non estaba no campo. Bebeto empezou tirando os penaltis pero fallou catro dos cinco penaltis que lanzou e deixou de tiralos. Curiosamente o mesmo Donato había fallado duas xornadas antes un penalti en Pamplona que tamén nos daría a Liga. Ninguen pode botarlle a culpa a Djukic de nada daquelo".
- Foi seguidor de Zubizarreta.
- Como vos dicía na introducción, Paco Liaño non chegou nunca a ser internacional. Pero el considera que "merecín ir o mundial de Estados Unidos (1994). Ese foi o ano no que gañei o Zamora do récord e case a Liga e doeume un pouco". (foron Zubizarreta, por suposto, Cañizares e ... Lopetegui)
- Na tempada do seu lexendario Zamora, xogou todos os minutos do campionato e non recibiu ningun cartón.
- Segundo comentan no blog "Yo jugué en el Sporting", Liaño sufriu unha polidiscopatía cervical que o obligou a retirarse.
- Na mesma entrada adicada a Liaño, contase que no seu primeiro ano estivo a sombra do mítico Juan Carlos Ablanedo. Unha das poucas ocasions que tivo de xogar foi a segunda parte dun Zaragoza-Sporting. No descanso o marcador era de 3-0 a favor dos maños e o míster asturiano, Benito Floro, dixolle a Ablanedo: "Comechete os tres goles. Decidelle a Liaño que quente". O resultado final foi 5-0.

Biografía, palmarés, estatísticas: Francisco Liaño Fernández naceu en Santander o 16 de novembro de 1964. Comezou a sua carreira deportiva no Racing de Santander en 1984. Na sua terra permaneceu ata 1990, que foi cando emigrou a un histórico como o Sestao. Tras unha espectacular tempada na que acabou como Zamora de Segunda, fichou polo Deportivo da Coruña, o equipo que o encumbrou. Tras cinco anos de éxitos, en 1996 fichou polo Sporting de Xixón, onde tras duas tempadas retirouse. No seu palmarés destacan os dous Zamoras de Primeira e un de Segunda, a Copa do Rei do 95 e a Supercopa dese mesmo ano.


PD: Na tempada do récord (18 goles en 38 partidos) hai que ter en conta que nun partido recibiu 3, Barcelona 3-0 Deportivo, entón a marca pódese cosiderar como 15 goles en 37 partidos. Aí é nada!.

lunes, 24 de agosto de 2009

MAURO SILVA


Estamos falando dun dos mellores brasileiros que xogaron na nosa liga, todo un exemplo de profesionalidade, traballo e bo facer. É unha das estrelas principais do Deportivo da Coruña que maravillou a España nos 90 (o SuperDepor) e por riba, pertencente a unha xeneración de xogadores brasileiros que culminaron a sua carreira coa consecución do Mundial 94. Bueno, non me alargo máis. Hoxe toca falar de Mauro Silva.


¿Quén era?: Un mediocampista brasileiro dos 90 e principios desta década.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos pilares do SuperDepor, un dos máis queridos pola afección e por ser campión do mundo en 1994 con Brasil.


¿Qué foi del?: Retirouse en 2005, nas filas do Depor. Estudiou un máster de formación executiva e creou unha empresa, con sede en Sao Paulo (onde vive agora), que se chama Mauro Silva Sports&Business Plan. Toca o campo da construcción e a través dela, Silva asesora a promotores, especialmente galegos, para que invirtan en Brasil. Ademáis, Silva é broker na Bolsa brasileira.

¿Sabías qué...?: Pasou 13 anos na Coruña. O seu fillo maior naceu na cidade galega.
- Retirouse con outro histórico do Depor, o eterno capitán Fran. Foron homenaxeados no mesmo partido. Chegou a Galicia con Bebeto.
- Levou sempre o dorsal 6.
- Se Bebeto representaba o futbolista brasileiro caprichoso pero máxico e fantasioso, Mauro representaba o brasileiro serio, traballador e comprometido. Naquela época, oíase ese chiste tan malo de "Bebeto canta e Mauro... Silva".
- A sua capacidade goleadora non era, dende logo, a sua especialidade (tampouco o seu cometido). En 369 partidos en Primeira, so meteu un gol. Na seleçao non chegou a estrearse (xogou 59 partidos).
- Na Coruña comercializanse camisetas co lema "Eu vin o gol de Mauro Silva", considerándoo como algo histórico. Ese gol meteuno o brasileiro en 1994, ante o Valencia.
- Actualmente, comparase o mediocampista do Vilarreal Marcos Senna con Silva.
- Recorda con especial cariño o 4-0 que o Depor lle meteu o Milan nun partido de Liga de Campions.
- Gañou co Depor tantos títulos como marcaba o seu dorsal.

Biografía, palmarés, estatísticas: Mauro da Silva Gomes naceu o 12 de xaneiro de 1968 en Sao Bernardo do Campo, Brasil. Comezou a xogar no Guaraní FC, entre 1988 e 1990. Ata 1992 xogou no Bragantino. Dende o 92 e ata a sua retirada, en 2005, xogou no Depor. No seu palmarés a nivel de clube destaca unha Liga, duas Copas do Rei e tres Supercopas de España. Coa canarinha logrou o Mundial do 94 e a Copa América do 97.

PD: É considerado xunto a Guardiola, Redondo, Laudrup e Xavi como un dos 5 mellores centrocampistas da historía da Liga.

Ó pouco tempo de chegar á Coruña, dous ou tres anos despois, a Lazio puxo sobre a mesa de Lendoiro a clausula de rescisión. Uns mil millons de pesetas daquela (ano 93-94). Mauro non quixo irse.

É curioso comprobar como o fútbol brasileiro acostuma a dar dous tipos de xogadores de características complementamente diferentes. Por un lado, tipos ofensivos, eléctricos, rápidos, repletos de calidade, desordeados, anárquicos e con certa tendencia a dispersión fora do campo -vexase Ronaldinho, Ronaldo, Romario, Robinho...- e por outro, xogadores marciais, pesados, con personalidade e dominio táctico, e discretos como personaxes públicos -vexase Mauro Silva, Mazinho, Dunga, Emerson, Kaká...

lunes, 10 de agosto de 2009

PANENKA


Poucos xogadores se fixeron tan famosos por unha sola xogada como o protagonista de hoxe. Foi, ademáis, o momento cumbre dunha Eurocopa, a de Iugoslavia 76. É Antonin Panenka. Sí, o do penalti.

¿Quén era?: Un xogador checo das décadas dos 60, 70 e 80.


¿Por qué se lle recorda?: Polo que aconteceu o 20 de xuño de 1976: Pequeno Maracaná de Belgrado (Iugoslavia). Alemaña e Checoslovaquia xogan a final da Eurocopa. Un gol do alemán Hölzenbein (o 2-2) leva o partido a prórroga e os penaltis. Todos converten os seus tiros ata que o teutón Uli Hoeness manda o seu lanzamento as nubes. O resultado na tanda é 4-3 para os checoslovacos e chega o turno de Antonin Panenka, centrocampìsta ofensivo do Bohemians de Praga. Enfronte, Sepp Maier, o mellor porteiro do momento. Panenka consegue enganar a Maier, que se tira a sua esquerda, pero o tiro do checo é extrano... coa punteira do seu pe dereito eleva en vaselina o balón que se cola mansamente no centro da portería alemá. Gol. 5-3. Checoslovaquia é campiona de Europa. Panenka entra na historia.


¿Qué foi del?: Trala sua retirada, e na actualidade, Antonin Panenka é o presidente do que fora o seu equipo de sempre, o Bohemians de Praga, na segunda división checa.

¿Sabías qué...?: Retirouse os 45 anos, en 1993, nas filas do Kleinwiesendorf austríaco.
- Un periodista francés calificou a Panenka, tras ese penalti, como "un poeta".
- Zinedine Zidane lanzou un penalti, na final do último Mundial de Fútbol, máis ou menos como Panenka. Foi o 1-0... o que pasou logo xa o sabedes.
- Algunhas fontes din que Panenka practicara este tipo de lanzamentos co porteiro checo Viktor.
- O ex deportivista Djalminha o Real Madrid, Riquelme con Arxentina na Copa América do ano pasado, o portugués Helder Postiga a Inglaterra na Eurocopa de 2004, o italiano Totti a Holanda na de 2000 ou o ucraniano Milevsky no último Mundial, a Suiza, son outros dos xogadores que lanzaron un penalti 'ó Panenka'.

Biografía, palmarés, estatísticas: Antonin Panenka naceu un 2 de decembro de 1948 en Praga, Checoslovaquia (hoxe República Checa). Entre 1967 e 1981 xogou no Bohemians da sua cidade natal. Logo xogou no Rapid de Viena austríaco ata 1985 e tras iso pasou por diferentes equipos daquel país como o St. Pölten, o Slovak Viena, o Hohenau e o xa citado Kleinwiesendorf. Coa sua selección xogou 59 partidos e meteu 17 goles. Gañou duas ligas en Austria e unha copa. Tamén foi subcampeón da Recopa co Rapid.

jueves, 6 de agosto de 2009

FRANCESCOLI


O protagonista deste post é, sen dubida, un dos mellores xogadores sudamericanos da historia. Un superclase dos que fai tempo que non se ven. É o uruguaio Enzo Francescoli.


¿Quén era?: Un mediapunta uruguaio das décadas dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o auténtico líder do River Plate arxentino, o santo e seña da selección charrúa, coa que gañou tres Copas de América.


¿Qué foi del?: Tras retirarse no 1997, Francescoli é vicepresidente das empresas Tenfield e Gol TV. A primeira delas é unha compañía de organización de eventos deportivos. Teñen os dereitos das retransmisions do fútbol uruguaio. A segunda é un canle de televisión que retransmite nos Estados Unidos 24 horas de fútbol.


¿Sabías qué...?: Francescoli xogou no Olympique de Marsella na tempada 89/90. Un ilustre marsellés, Zinedine Zidane, chamou o seu fillo Enzo en honor do uruguaio.
- É máis coñecido como O Príncipe.
- Destaca o seu enorme parecido físico co dianteiro arxentino agora do Inter de Milán, Diego Milito.
- Hincha de Peñarol de Montevideo, nunca xogou no equipo aurinegro. Fixo unha proba pero foi rexeitado por ser demasiado delgado.
- Este ano foi elexido como máximo ídolo de toda a historia de River Plate.
- Como o seu apelido indica, é de orixe italiano.

- O día do seu homenaxe-despedida (o 1 de agosto de 1999), xuntou a 60.000 enfervorizados fans no Monumental de River. Co equipo da Banda Sangre xogaban naquel enton os vellos coñecidos Aimar e Ayala, o ex-merengue Saviola e o ex culé e ex murcianista Bonano. Enfronte estaba o Peñarol, no que xogaba o ex deportivista Walter Pandiani. Nese partido, saltaron o campo os fillos de Francescoli, de 10 e 12 anos. O maior meteu o último gol do partido, o 4-0.
- Os hinchas de River cantaban na sua honra esta canción: "...veni, veni, canta conmigo, que un amigo vas a encontrar que de la mano, del Uruguayo, todos la vuelta vamos a dar...veni, veni, canta conmigo, que un amigo vas a encontrar que de la mano, del Uruguayo, todos la vuelta vamos a dar...!".

- No fútbol arxentino, 'Dar la vuelta' é sinónimo de ser campión.
- O equipo que máis o sufriu en Arxentina foi San Lorenzo de Almagro, que recibiu 10 goles do Príncipe. Boca recibiu a metade.


Biografía, palmarés, estatísticas: Enzo Francescoli Uriarte naceu o 12 de novembro de 1961 en Montevideo, Uruguai. Debutou en 1980 nas filas do Montevideo Wanderers, onde xogou dous anos. Foi cando iniciou a sua primeira época nos Millonarios (así se coñece a River Plate), bastante exitosa. Logo, en 1986, fichou polo lexendario Racing de París (equipo que agora se adica o fútbol amateur). Pasou dous anos bastante tristes alí e un máis, na tempada 89/90, no Olympique de Marsella. De Francia saltou a Italia, onde xogou no Cagliari tres anos e un no Torino. E por fin regresou a River no 94, onde xogou os seus últimos tres anos. Coa selección xogou 72 partidos e meteu 15 goles. O seu palmarés recolle unha liga arxentina, tres Aperturas e un Clausura e unha liga francesa. Ademáis, gañou tres Copas de América con Uruguai, unha Copa Libertadores e unha Supercopa Americana.

miércoles, 15 de julio de 2009

KARANKA


Volvo presentarvos no blog un ex xogador do Real Madrid. Este é un dos da mellor época recente do clube branco, na que como antaño, volveron reinar en Europa. Sen facer ruido, estivo un lustro no clube de Chamartín, un lustro de grandes éxitos, que o converteron nun xogador moi coñecido dentro e fora de España. É un futbolista que se retirou fai pouco. Sen máis dilación, pasovos a falar de Aitor Karanka.


¿Quén era?: Un defensa español que destacou nos 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por formar parte do Madrid que conseguiu gañar tres Ligas de Campións (a séptima, a oitava e a novena).


¿Qué foi del?: Retirouse no 2006 nas filas do Colorado Rapids da MLS. Na actualidade é o seleccionador español sub-16.


¿Sabías qué...?: Seu irman David é tamén futbolista, pero o contrario que Aitor, é dianteiro. Xogou no Murcia ou no Sporting de Xixón e agora xoga no Sant Andreu.
- So xogou un partido coa selección española. Foi en abril de 1995 ante Armenia, en Erevan (Armenia 0-2 España).
- Xogou seis partidos coa selección de Euskadi.
- Saiu da canteira de Lezama. Debutou no primeiro equipo xunto a Julen Guerrero (que é case da sua quinta).

- Cando chegou a Colorado, a Euskal Etxea ou casa rexional vasca de Colorado brindoulle unha calurosa benvida. No seu partido de debut ondearon as ikurriñas.
- Das tres finais de Champions que conseguiu o Madrid na sua época, so xogou na de 2000 (contra o Valencia). Na de 2002 (contra o Bayer Leverkusen) estivo convocado pero non xogou. Na de 1998 non foi convocado.
- O pouco de chegar o Madrid detectouselle un problema cardíaco que o mantivo alonxado dos terreos de xogo.
- O primeiro equipo do Athletic subiuno o alemán Jupp Heynckes. Cinco anos despois, chegou o Madrid da man do propio Heynckes.
- So meteu catro goles en Primeira División, os catro co Athletic.
- Competiu por España na Olimpiada de Atlanta 96.

Biografía, palmarés, estatísticas: Aitor Karanka de la Hoz naceu en Vitoria o 18 de setembro de 1973. Nos seus comenzos xogou no Corazonistas e no Alavés, ata que se incorporou a disciplina do Athletic de Bilbao. Debutou en 1992 no primeiro equipo, ata 1997, cando fichou polo Madrid. En 2002 regresou o Athletic e no 2006 emigrou a Estados Unidos e ese mesmo ano retirouse. O seu palmarés é excelente. Ten unha Liga española, duas Supercopas de España, tres Ligas de Campións, unha Intercontinental e unha Supercopa de Europa. Coa selección, como vos dicía, xogou un so partido.

domingo, 5 de julio de 2009

DONATO


O futbolista que vos traio hoxe é un dos máis entrañables xogadores que pasaron pola liga española. Un deses que se fan querer polas afeccions, polos compañeiros e polos contrincantes polas suas boas formas. Sempre cunha sorrisa na cara, hoxe traiovos a Donato Gama Da Silva.


¿Quén era?: Un futbolista hispano-brasileiro dos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Pola sua lonxevidade como futbolista, pois retirouse os 41 anos, polo seu bo humor e, sobre todo, por aquel famosísimo anuncio do libro de autoaxuda Forza para vivir.


¿Qué foi del?: Trala sua retirada, en 2003, adicase a ser ministro da Igrexa Universal do Reino de Dios (onde os membros deportistas son chamados Atletas de Cristo, como Kaká ou Baltazar). Está traballando para abrir unha escola de fútbol para nenos en Brasil e colaborar co Deportivo da Coruña.

¿Sabías qué...?: Se nacionalizou español e debutó coa absoluta no 94, na clasificación para a Eurocopa do 96.
- O día do seu estreno, en Sevilla ante Dinamarca, marcou un gol. Marcaría outros dous máis con España.

- De pequeno vendeu paraugas en Río de Xaneiro e de xove foi cerralleiro.
- Era coñecido como o Avo nos seus últimos anos de carreira.
- No seu primeiro pasaporte español houbo un erro coa fecha do seu nacemento. En vez de nado no 62, o pasaporte decia que nacera no 52, polo que houbo certa polémica sobre a sua idade.
- Foi o segundo xogador máis vello que xogou na Liga Española. Superouno o valencianista Amedeo Carboni.
- Nalguns campos de fútbol cantabanlle con sorna "Donato dame forza, forza pa vivir".

Biografía, palmarés, estatísticas: Donato Gama da Silva naceu en Río de Xaneiro, Brasil, un 30 de decembro de 1962. Comezou a xogar no Vasco de Gama en 1980. No 88 chegou a España, as filas do Atlético de Madrid, onde estivo catro anos nos que gañou duas Copas do Rei. En 1992 marchou o SuperDepor e alí permaneceu 11 anos. Cos galegos gañou duas Copas do Rei, unha Liga e tres Supercopas de España. Coa Selección Española xogou 12 partidos.

PD: Donato é membro dunha Igrexa Evanxélica Bautista na Coruña. É dicir, a Igrexa de Martin Luther King e o ex-presidente e premio nobel Jimmy Carter, entre outras personalidades ilustres. Baltazar e Michael Chang, quen tamén son cristianos evanxélicos ou "protestantes". A Igrexa Universal do Reino de Dios en cambio, moi extendida en Brasil, é un movemento sincretista, autóctono e de recente creación, que non está vinculado os movementos cristianos históricos. Tampouco ten nada que ver con este movemento a organización "Atletas de Cristo", que é unha entidade evanxélica-protestante ben recoñecida en Brasil e moitos outros países pola sua labor de asistencia espiritual os deportistas de élite. Tal é o caso de Donato, Baltazar, Kaká e outros moitos.


Na actualidade, ademáis de formar parte do equipo de veteranos do Depor, e da selección española de fútbol-praia, Donato pasa as suas horas xogando o Golf, desfrutando da sua familia, e ocupado en distintos negocios.


Foi o primeiro xogador negro da historia da selección española en xogar. Nos anos 60 houbo un que estivo convocado nalguns partidos pero non chegou a debutar, o guineano Miguelito Jones (ollo, pronúnciese como sona en galego, non "Yons" como se diría en inglés). Aínda que curiosísimo, sen embargo sí se lle pode considerar campión de Europa en España 64, porque estivo convocado nalgun dos partidos desa Eurocopa.

lunes, 29 de junio de 2009

EFFENBERG


Desde que Alemaña pasara a final da Eurocopa, veño pensando posibles nomes de xogadores alemans que poderian asomar o blog. Pensei en grandes estrelas da Mannschaft, en cracks teutons que houberan marcado unha época. Hainos bos, como Brehme, Klinsmann ou Matthaus. Pero o final decidinme por un que creo que encarna perfectamente o que pensan moitos do fútbol alemán. Tratase dun bo xogador, pero a vez dun tipo duro, pendencieiro, antipático se me apuras, desafiante, polémico... Un xogador que moitos afeccionados valencianistas recordarán e que encima xa fai pouco falou de España e da Liga, e non tirándolle flores precisamente. Sí, é Stefan Effenberg.


¿Quén era?: Un centrocampista alemán dos 90 e principios deste seculo.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o capitán do Bayern de Munich durante alguns anos nos que equipos españois o sufriron e por ser un dos xogadores alemans máis polémicos dos últimos tempos.

¿Qué foi del?: Retirouse en 2004 no Al Arabi de Qatar. Agora comenta os partidos da Champions League para a cadena alemá Premiere.

¿Sabías qué...?: Forma parte do mellor 11 titular da historia do Bayern de Munich, elexido polos afeccionados do equipo bávaro. Comparte este honor con lendas como Beckenbauer, Rummenigge ou Torpedo Müller.
- Coñecido polos afeccionados como Effe ou O Tigre.
- Effenberg encheu centos de titulares en Alemaña despois de saberse que tiña un lío coa atractiva esposa do seu compañeiro do Bayern, Thomas Strunz, chamada Claudia. Effenberg, que tamén estaba casado, divorciouse da sua muller. Claudia Strunz e o Tigre casaron en 2005.
- Effenberg estivo moi cerquiña de fichar polo Atlético de Madrid en 2002, gracias a gran amizade que o une coa familia Gil (de feito, Effenberg e a sua familia pasaron uns días na famosa finca de Valdeolivas). O problema, foi, como sempre, o diñeiro.
- O posible fichaxe de Effenberg polo Glorioso Invencible tivo algunhas consecuencias desastrosas para o Atlético. O lexendario Paulo Futre era director deportivo do clube, pero os Gil comezaron a negociar o fichaxe do teutón a espaldas de Futre. Cando o portugués se enterou pola prensa, decidiu deixar o cargo, por sentirse ninguneado pola familia.

- O seu paso pola selección tamén estivo marcado pola polémica. No Mundial de Estados Unidos, o Tigre Effenberg non se lle ocurriu outra cousa mellor que sacarlle o dedo anular a afección alemana que lle silbaba polo seu baixo rendemento. Esto costoulle a expulsión do equipo e pasou catro anos sen xogar na Mannschaft.
- Por se fora pouco polémico, Effenberg publicou en 2003 as suas memorias, nas que pon a caer dun burro a alguns dos seus compañeiros. Do mítico Matthäus, por exemplo, di que é un "cagón".
- Nesta Eurocopa, preguntado polo Italia-España de cuartos, iste gran vidente dixo: "Non teño dúbida que os italianos gañarán o equipo español". E preguntado pola dupla Torres-Villa, afirmou que "Hai xogadores moito mellores como Ruud Van Nistelrooy".

Biografía, palmarés, estatísticas: Stefan Effenberg naceu o 2 de agosto de 1968 en Hamburgo, Alemaña. Comezou a xogar no Victoria da sua cidade natal como xuvenil. O seu paso a profesionalidade deuno co Borussia Mönchengladbach, onde pasou tres anos. Tras iso, fichou en 1990 polo Bayern de Munich. Dous anos despois foise a Italia para converterse nun dos ídolos da Fiorentina. En 1994 volveu a Mönchengladbach e catro anos despois, realizou de novo o camiño ó todopoderoso Bayern. En 2002 marchou o Wolfsburgo e acabou a sua carreira en 2004 no Al Arabi qatarí. No seu haber conta con tres Bundesligas e duas Copas alemanas, máis duas Copas da Liga. En 2001 gañou a Liga de Campións (co Bayern e ante o Valencia), a Supercopa de Europa e a Intercontinental. Coa selección alemana xogou 35 partidos e meteu 5 goles.

jueves, 18 de junio de 2009

HAGI


O mellor xogador da historia de Romanía pode dicir tamén que xogou nos dous máis grandes equipos de España. Todo un crack, Gheorghe 'Gica' Hagi asomase a este blog.


¿Quén era?: Un futbolista romanés que abandeirou o deporte do seu país nos 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Pola sua extraordinaria clase co balón (que lle gañou o sobrenome de Maradona dos Cárpatos) e polo seu carisma no terreo de xogo.


¿Qué foi del?: Retirado en 2001, fixose entrenador. Tras dirixir a sua selección e o Galatasaray, entre outros, fixose cargo do mellor equipo de Romanía, o Steaua de Bucarest do controvertido George 'Gigi' Becali, do cal dimitiu tras enfrontarse o presidente, que lle ordeaba as alineacions. Agora é olleador en Europa do Este dun equipo escocés, o Inverness Caledonian Thistle.


¿Sabías qué?: Non gañou ningún título nin co Madrid nin co Barça.
- A sua muller é a irma da muller do seu amigo, tocaio e compañeiro no Barça e na selección Gica Popescu.

- É de etnia arumana.
- É o máximo goleador da historia da selección romanesa.
- En España recordase un gol que, co Barcelona, lle meteu o Celta de Vigo dende o centro do campo.

Biografía, palmarés, estatísticas: Gheorghe Hagi naceu un 5 de febreiro de 1965 en Sacele, Constanta, Romanía. Empezou a xogar no Farul Constanta, do que pasou o Sportul Studentesc. En 1987, xusto despois de que o Steaua gañara a Copa de Europa, firmou por este equipo. A sua seguinte etapa pasouna no Madrid, entre o 90 e o 92, de onde emigrou o Brescia italiano, que o tivo nas suas filas ata o 94. Firmou polo Barcelona ese ano e xogou duas tempadas. De aí foise o Galatasaray turco, onde en cinco anos viviu unha das suas mellores etapas. Empezou como entrenador na sua selección. Logo entrenou o Bursaspor e o Galatasaray en Turquía e a Politecnica de Timisoara e o Steaua no seu país. Gañou duas Supercopas de Europa (con Steaua e co Galatasaray), unha UEFA (co equipo turco) e varias ligas e copas locais en Romanía e Turquía.

PD: Cando falamos de Hagi debemos mencionar un pouco o Mundial 94. Romanía perdeu en cuartos de final, pero foi a selección que probablemente realizou o xogo máis vistoso. E esa selección, o igual que Bulgaria, non era un equipo, senon Hagi e un ou dous máis facendoo todo, e ese Mundial foi o que o relanzou a fama, e con iso a sua fichaxe polo F.C. Barcelona (e bueno, tamén o que non poideron fichar a Rui Costa)


domingo, 14 de junio de 2009

DJUKIC


Un dos momentos máis dramáticos dos últimos anos da Liga española tivo lugar fai xa 15 anos (cómo pasa o tempo). Tivo lugar no estadio de Riazor e tivo como protagonista o xogador do que vos vou falar hoxe. Tratase dun histórico do noso campionato, un futbolista que viviu un amargo trago, xunto a toda unha cidade. É Miroslav Djukic.


¿Quén era?: Un defensa serbio da década dos 90 e principios deste seculo.


¿Por qué se lle recorda?: Sexamos realistas. Recordaselle por aquela fatídica última xornada da Liga 93/94. Era o 14 de maio de 1994. Xogabanse o campionato o Barcelona e o Deportivo da Coruña. Na última xornada, o Depor, entrenado por Arsenio Iglesias, dependía de sí mesmo. Se gañaba era campión. No último minuto do partido, con 0-0 no marcador, o Valencia cometeu un penalti. Aínda que o debería tirar Bebeto (ou polo menos eso é o que sempre se dixo), o brasileiro non quixo lanzalo e a responsabilidade recaeu no defensa iugoslavo Miroslav Djukic. Non quedaba tempo para máis. Se entraba, o Depor gañaba o partido e a Liga. Todo Riazor, toda Galicia parou. Era un momento histórico. Un equipo modesto como o Depor podería arrebatarlle a Liga os grandes. Djukic colleu o balón. Colocouno no punto de penalti. Cos brazos en xarra, resoplou profundamente. Colleu carreiriña, lanzou coa perna dereita a dereita do porteiro González... e o gardameta do Valencia parou o balón. A Coruña chora. Barcelona estalla de alegría. O soño do Super Depor desvanecese. Anos máis tarde, Djukic fichou polo Valencia. A sua carreira acabouna tamén en España, no Tenerife.

¿Qué foi del?: Como vos dicía, retirouse no Tenerife, no ano 2004. Volveu a Valencia, para residir na bela capital do Turia. Fíxose entrenador e debutou, en 2006, como técnico da selección Serbia sub 21. O ano seguinte fichou como entrenador do Partizan de Belgrado, un dos grandes equipos serbios de todolos tempos. A principios deste ano, e en sustitución de Javier Clemente, faise cargo da selección absoluta de Serbia. Fai unhas semanas, Radomir Antic sustituino. Non obstante, Djukic fixose cargo da selección olímpica de Serbia, coa que acaba de desputar os Xogos de Pekín.

¿Sabías qué...?: O día seguinte do partido de maio do 94, o do penalti, no portal da casa onde Djukic vivía apareceu unha pintada: "¿Djukic? Querote igual".
- O serbio quedou profundamente marcado por ese fallo. Dixo que foi o momento máis triste da sua vida deportiva e que "a xogada, a imaxe, o momento, perseguiume durante moito tempo, era como unha obsesión insana. Un día decidín que non podía seguir pensando naquel maldito instante, non quería volverme tolo". Cando anos despois, o Depor gañou a Liga, Djukic declarou que "Deus existe. Merecíano. Agora estou en paz".
- Declarou recentemente que lle encantaría entrenar en España.
- Anos despois daquela Liga, o defensor valencianista Giner afirmou que o Barcelona os primou aquel día.
- Na sua época valencianista, estivo seriamente pelexado con Santi Cañizares, ata o punto de non falarse. O motivo é que o serbio nunca consentiu as intensas broncas de Cañizares os defensas. Finalmente, fixeron as paces.
- Fai pouco houbo polémica, de novo, polo penalti de Djukic. Fernando Giner, o mesmo que dixo que o Barça os primou, afirmou que "Durante o partido Bebeto dixome de todo: que se éramos uns vendidos, que se non nos daba vergoña? En fin, de todo -recalca-. Cando pitan o penalti dirixome a el e digolle que xa o tiñan, que se era o que quería xa o conseguira. O que son as cousas. Enton desapareceu da miña vista, escondeuse e tivoo que tirar 'Djuka'. Fodeume que se borrara desa maneira. A Liga perdea o Deportivo, non lla facemos perder nos". O brasileiro respondeulle: "Quen diga que non me atrevín a tirar o penalti, está mentindo. Donato non estaba no campo e Djukic era o lanzador. Él nunca fallaba, nin sequera nos entrenamentos. Falei con él para tiralo, pero dixome que estaba ben para lanzar e facer gol. Ademáis, no campo eu xamais falaba cos xogadores rivais. Eu non lle comentei nada a Giner. O que el di agora son tonterías. Está tolo e minte".
- Djukic volveu a vivir momentos amargos como futbolista. En concreto, as duas finais da Liga de Campións que perdeu co Valencia.

Biografía, palmarés, estatísticas: Miroslav Djukic naceu o 19 de febreiro de 1966 en Sabac, Serbia. Debutou como profesional en 1986 nas filas do Macva Sabac. Logo pasou unha tempada no Rad de Belgrado, ata que en 1990 fichou polo Deportivo da Coruña, onde pasou sete anos. Logo fichou polo Valencia CF. En 2003 foi o Tenerife e en 2004 retirouse. Gañou unha Copa do Rei e unha Supercopa de España co Depor. Co Valencia gañou unha Liga, unha Copa e unha Supercopa de España. Como internacional, xogou 48 partidos e meteu dous goles, tanto coa selección de Iugoslavia unida como coa Iugoslavia que formaron despois Serbia e Montenegro.

martes, 9 de junio de 2009

ROGER MILLA


Todo un exemplo de lonxevidade e profesionalidade, é todo un símbolo no seu país, e non é para menos. É Roger Milla.


¿Quén era?: Un futbolista camerunés dos 60, os 70, os 80 e os 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos mellores xogadores da historia de Camerún, participante en tres Mundiais de fútbol.


¿Qué foi del?: Pois retirouse no Putra Samarinda, que é un equipo indonesio, en 1997, con 45 anos de idade. Tras ter algún cargo na Federación Camerunesa, na actualidade é embaixador de Unicef no seu país.


¿Sabías qué...?: En 1987 retirarase do fútbol internacional. Co Mundial de Italia 90 a volta da esquina, o presidente de Camerún chamouno para pedirlle por favor que xogara coa selección. Meteu catro goles nunha competición que consagrou o seu país.
- Tamén xogou o Mundial de USA 94, con 42 anos. Convertiuse no xogador máis veterano en xogar unha fase final mundialista. Ademáis, meteu un gol (ante Rusia), o que tamén lle fixo ser o xogador máis vello que meteu un gol nun Mundial.

- Foi elexido como o mellor xogador africano do seculo XX.
- O seu verdadeiro apelido é Miller.
- É o africano que máis goles meteu en Mundiais (5).

- O Camerún de 1994 bateu outro récord. Neste equipo estaba a maior diferencia de idade entre dous xogadores de toda a historia dos Mundiais. Milla tiña, nese Mundial, 24 anos máis que o seu compañeiro Rigobert Song, que por certo, é agora o capitán de Camerún e o xogador con máis internacionalidades.
- O seu penúltimo equipo foi o Perlita Jaya indonesio. Nese equipo retirouse o matador Kempes.
- En Italia 90 tamén se fixeron famosas as suas celebracions de gol. Iase o córner e alí iniciaba un baileciño secundado polos seus compañeiros.
- Sempre levou o 9 nos Mundiais que xogou.
- Pelé elexiuno como un dos 125 mellores xogadores da historia.

Biografía, palmarés, estatísticas: Albert Roger Mooh Miller naceu o 20 de maio de 1952 en Yaoundé, Camerún. Enumerovos os seus equipos, porque son un huevo: Eclair de Douala, Leopard de Douala, Tonnerre Yaoundé, Valenciennes, AS Monaco, Bastia, Saint Etienne, Montpellier, Saint Pierroise, Perlita Jaya e Putra Samarinda. Con Camerún xogou 102 partidos e meteu 28 goles.

PD: Recordo que non se sabía a idade que tiña, pero é que nin el estaba seguro porque a sua unidade de medida para medir o tempo non eran os anos, senon as colleitas. Esto dixoo nunha bonita entrevista que lle fixeron en France Football.

A verdade é que Camerún foi a auténtica animadora de Italia 90, se non chega a ser por eles sería un mundial máis merda aínda do que xa foi. E case se cargan a Inglaterra en cuartos, foi a ostia ese partido... cargaronse a Arxentina no partido inaugural nunha cantada do parapenaltis Goycoechea.
Ademáis recordo que foi a única selección nese mundial que apostou polo toque e por xogar algo o fútbol, incluso a Brasil do nefasto Lazaroni non xogou un pemento, e así lles foi... estou de acordo en que Milla podería haber xogado nun equipo máis potente porque tiña calidade para iso, nos 80 e os primeiros 90 os xogadores africanos so xogaban en Francia, e en equipos mediocres.
Tamén participou en España 82 no grupo "galego", xunto con Italia, Perú e Polonia, empataron os tres partidos.

O xogador máis completo dese equipo de Camerún era sen dúbida Oman Biyik, aínda que o máis determinante seguia sendo o noso protagonista, Roger Milla.


martes, 26 de mayo de 2009

DINO BAGGIO


Unha das pantasmas para a selección española é o xogador do post de hoxe, un xogador que todos recordamos por meterlle un gol a España, naquel fatídico partido de Boston de 1994. Hoxe falo de Dino Baggio.


¿Quén era?: Un centrocampista italiano que destacou nos 90.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser un dos pilares da selección italiana no Mundial de Estados Unidos do 94. En España, recordase porque foi o autor do primeiro gol dos transalpinos no partido de cuartos que enfrontou a España e a Italia.


¿Qué foi del?: Pois sorprendentemente, Dino Baggio segue xogando o fútbol os seus 36 anos. Faino, eso sí, nas filas do Tombolo, que compite na Terza Categoria do fútbol italiano (A Prima Categoría e a seguinte a serie C-2, a Terza e a terceira desde a Prima), que nin sequera é profesional. É a décima categoría do Calcio, a máis baixa (Para facervos unha idea, a Terceira Rexional é a oitava categoría do futbol daquí). Tomou a decisión de fichar por este equipo porque o entrenador é seu primo.

¿Sabías qué...?: Non ten ningún parentesco con Roberto Baggio.
- Debutou na selección o mesmo día que o ex xogador do Atlético de Madrid e Barcelona Demetrio Albertini.

- O diario Marca recollía o outro día unhas declaracions de Baggio a propósito do partido da Euro 2008 entre Italia e España: "España leva 88 anos sen gañarnos un partido oficial. Será por algo. España sempre xoga ben; Italia gaña máis".
- Cando Dino estaba na Juventus, o Parma fixolle unha oferta para fichalo. Nin Baggio nin a Juve querían desfacerse del, así que o equipo piamontés ofreceu o Parma a posibilidade de fichar a un xove xogador chamado Alessandro Del Piero. Cando xa estaba case todo feito, Dino Baggio cambiou de decisión e marchou o equipo parmesano.
- Na tempada 98/99, un partido Wisla Cracovia - Parma da Copa da UEFA, un afeccionado polaco lanzou un coitelo dende as gradas que impactou na cabeza de Dino Baggio, quen non sufriu feridas graves. O suceso costoulle o Wisla un ano de sanción.
- Aínda que se rumoreou o seu pase o Chelsea, en Inglaterra xogou no histórico Blackburn Rovers.

Biografía, palmarés, estatísticas: Dino Baggio naceu o 24 de xullo de 1971 en Camposampiero, na provincia italiana de Padua. Empezou a xogar no histórico e lexendario Torino, en 1988. En 1991 foi fichado polo Inter de Milán, onde so permaneceu un ano. En 1992 chegou a Juventus de Turín, onde despuntou. En 1994 levouno o Parma, onde formou parte da columna vertebral do equipo ata 2000. Ese ano fichou pola Lazio, ata 2003. Ese ano e o seguinte viviu duas cesions, unha o Blackburn Rovers e outra o Ancona italiano. Tras un breve paso en 2005 pola Triestina, da Serie B italiana, deixou o fútbol, para volver este ano o Tombolo. A nivel de equipos, gañou unha Copa italiana, unha Supercopa e tres UEFAS. Coa selección xogou uns nada despreciables 60 partidos e meteu 7 goles.

PD: A anecdota máis importante de Dino Baggio e a que acabou coa sua carreira foi nun partido Parma-Juventus do 9 de xaneiro de 2000, Dino Baggio é expulsado inxustamente por unha acción sobre Zambrotta, mentres se dirixe os vestiarios cuspe o cespede e co indice e pulgar fai un xesto de contar billetes. Suspendeno por dous partidos coa selección Italiana (nese momento era titular indiscutible) e o seu clube o Parma suspendeo por 6 partidos e multao con 200.000.000 de liras (100.000 euriños que naquela época eran moito máis, aínda que agora non sexan xa pouco). Despois diso non volvería a ser convocado coa selección e xogaría so 66 partidos ata 2005 co Parma, un xogador que era o xefe do mediocampo parmesano.

jueves, 14 de mayo de 2009

JORGE CAMPOS


Estou seguro de que o protagonista de hoxe vaivos encantar. En realidade, é inolvidable, polo que se axusta pouco o título do blog, pero supoño que vos interesará saber que foi del. É o paradigma de porteiro extravagante latinoamericano, controvertido, afeccionado a sair da porta, capaz do mellor e do peor, carismático, popular, adorado polos fans... É un dos futbolistas mexicanos máis coñecidos internacionalmente, un dos máis famosos. O protagonista de hoxe é nada menos que Jorge Campos.


¿Quén era?: Un porteiro mexicano de finais dos 80, dos 90 e de principios deste seculo.


¿Por qué se lle recorda?: Por ser o porteiro titular da selección mexicana nos 90, incluidos os Mundiais de 1994 e 1998 (en Corea e Xapón 2002 estivo, pero como suplente), polos seus extravagantes e chamativos uniformes e porque durante moitas etapas da sua carreira xogou de dianteiro.


¿Qué foi del?: Retirouse en 2004, nas filas do Puebla FC. Tras ser axudante do seleccionador Ricardo Lavolpe, na actualidade é comentarista deportivo do canal TV Azteca. Ademáis, ten unha empresa de comida rápida chamada Sportortas. A sua especialidade son as deliciosas tortas mexicanas.


¿Sabías qué...?: Foi unha das imáxes da firma deportiva Nike. De feito, formaba parte do famosísimo equipo que rodou un dos máis aplaudidos e recordados anuncios de televisión da marca estadounidense, ese no que unha serie de xogadores internacionais se enfrontaba a un equipo de demos. Xunto a Campos, que fai de porteiro do equipo, estaban Eric Cantona, Thomas Brolin, Ronaldo, Maldini ou Figo.
- Na sua carreira levou dous dorsais, o 9 e o 1. Cando levaba o 9, solía xogar de porteiro. Co 1, solía facelo de dianteiro.
- Sorprendeu o mundo cando no Mundial de Estados Unidos luciu uniformes de cores fluorescentes e unhas tallas máis grandes. Existe unha teoría que di que os porteiros saen beneficiados cando levan cores chillons. Segundo esta teoría, os dianteiros soen lanzar inconscentemente o balón cara onde está o porteiro, atraídos polas cores chamativas. Noutro extremo, non obstante, hai outra teoría que di que é mellor que os porteiros leven cores escuros ou apagados, para que os dianteiros non poidan ver dun rápido vistazo onde está situado o gardameta.
- O seu apodo en México é El Brody (deformación de brother, irman en inglés).
- Suplía a sua escasa estatura para ser porteiro (1.75 m) cunha gran axilidade.
- Era tan famoso que inspirou un personaxe da serie xaponesa de anime Campeones (Capitán Tsubasa é o seu nome orixinal). Este personaxe chamabase Ricardo Espadas e era o porteiro da selección mexicana sub 20.
- El mesmo diseñaba os seus uniformes.
- É o terceiro xogador con máis internacionalidades por México (130 en 13 anos).
- Disputou as tres primeiras tempadas da Major Soccer League, a liga dos Estados Unidos. Xogou no Los Angeles Galaxy e nos Chicago Fire.

Biografía, palmarés, estatísticas: Jorge Campos Navarrete naceu o 15 de outubro de 1966 en Acapulco, México. Debutou como profesional en 1988, nas filas dos Pumas da UNAM. Nesa primeira etapa, que durou ata 1995, xogou indistintamente de dianteiro e de porteiro. Tras unha tempada no Atlante, pasou a 96-97 nos LA Galaxy. Tivo dous pasos moi breves por Chicago Fire e polo Cruz Azul do seu país, ata que en 1998 volveu aos Pumas. Cambiou de felino en 1999 para xogar cos Tigres. En 2000 volveu de novo os Pumas. En 2001 de novo xogou no Atlante e os seus dous últimos anos, de 2002 a 2004, xogou no Puebla. No seu palmarés destacan, entre outros títulos, unha Copa Confederacions (1999), unha Copa CONCACAF, e numerosos títulos nacionais en México.


PD: Creo recordar que dician que era mellor como dianteiro centro que como porteiro. Eu so o vin como porteiro e era bastante mediocre, moi da escola sudamericana, baixiños, palomiteros e moi inseguros, capaces da parada imposible e despois tragarse 2 goles en córners.
Aínda así Jorge Campos foi sen dubida un porteiro que marcou toda unha época no fútbol mexicano e a sua fama extendeuse por todo o mundo debido os seus uniformes extravagantes, a sua forma de xogar na portería, capaz do mellor e do peor, por ser un porteiro cunha complexión moi atípica (so 1´75 cm) e por xogar ademáis como dianteiro, onde chegou a destacar na liga do seu país. En México ademáis tenselle un especial cariño, non so como deportista, senon pola sua personalidade sencilla, humilde e moi amigable.
Como porteiro creo que a pesares dos erros que tiña, demostrou unha axilidade e uns reflexos únicos na sua especie. En 1993 foi o terceiro mellor porteiro do mundo segundo a FIFA e no 94 o décimo. Estivo además varias veces nas seleccions deste organismo.